بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی و تغییرات بافت کبد در موش های صحرائی نر مسموم شده با منگنز

سابقه و هدف:ارتباط انسان با شغل‌هایی که با فلز منگنز در ارتباط است می‌تواند باعث بروز بیماری منگانیسم شود. برای تشخیص اینکه مسمومیت با منگنز علاوه بر آسیب‌های مغزی در بافت‌های دیگر چه اثراتی به‌دنبال دارد، در این پژوهش، تغییرات هیستوپاتولوژیک و فاکتورهای بیوشیمیایی کبد موش‌های صحرائی منگانیسمی مورد ارزیابی قرار گرفته است.مواد و روش‌ها: این مطالعه روی 10 سر موش صحرائی نر بالغ ویستار با وزن 260-280 گرم در دو گروه 5 تایی (گروه کنترل و آزمون که به‌ترتیب سالین و کلرید منگنز دریافت نمودند) صورت گرفت. تزریق داخل صفاقی کلرید منگنز به میزان mg/kg8 به‌مدت یک هفته برای ایجاد مسمومیت صورت گرفت. سرم برای بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی و لوب میانی کبد برای بررسی‌های هیستوپاتولوژیک و طی مراحل پاساژ، قالب‌گیری، برش‌گیری، رنگ آمیزی هماتوکسیلن– ائوزین جداسازی شدند. عکس‌هایی از بافت کبد با دوربین CMOS HDCE-10A و نرم افزار DN2 گرفته شد و مورد ارزیابی توصیفی قرار گرفت.نتایج: افزایش معنی‌دار (05/0>P) کلسترول و بیلی روبین مستقیم در گروه آزمون نسبت به کنترل مشاهده شد. OT در گروه آزمون کاهش و PT, ALP تغییر محسوسی نداشتند، ولی نسبت PT به OT افزایش داشت. افزایش این نسبت آنزیمی و بیلی‌روبین می‌تواند نشانه‌ی آسیب کبدی باشد. به‌علاوه، آلبومین، پروتئین و گلوبولین در گروه آزمون افزایشی خارج از سطح معنی‌دار نشان داد. تخریب هپاتوسیت‌های گروه آزمون در بررسی‌های هیستوپاتولوژیک نیز دیده شد. نتیجه‌گیری: مسمومیت با منگنز باعث آسیب‌های کبدی‌صفراوی و تخریب بافت کبد در موش صحرائی می‌شود.