بررسی شیوع هپاتیت C و ارتباط آن با اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور

  خلاصه   زمینه و هدف : اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی یکی از شایعترین عوارض در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور می‌باشد که تجمع آهن اضافی و بیماری مزمن کبدی، عفونتهای ویروسی و یا فاکتورهای ژنتیکی نقش مهمی در پیشرفت بسمت اختلال تحمل گلوکز دارد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع هپاتیت C و ارتباط آن با اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی بعنوان عوامل خطرساز می‌باشد.   روش بررسی : در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، 195 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور وابسته به تزریق خون، 97 مؤنث و 98 مذکر با طیف سنی 36-5 سال و میانگین سنی 07/6±9/14 سال مورد ارزیابی قرار گرفتند. تشخیص دیابت و اختلال تحمل گلوکز بر اساس معیارهای ADA و WHO داده شد وآنتی بادی ضد هپاتیت C و مارکرهای هپاتیت بروش الیزا اندازگیری گردید. داده‌های بدست آمده با استفاده از آزمون آماری، مجذورکای تجزیه و تحلیل شد.   یافته‌ها : در40 بیمار (51/20%) HCV آنتی بادی به روش الیزا مثبت بود. پس از حذف عوامل مخدوش‌کننده، غلظت سرمی فریتین (p=0.039) و عفونت هپاتیت C (p=0.006) با اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی ارتباط معنی‌داری داشتند.   نتیجه‌گیری : با افزایش سن؛ مدت و مقدار خونگیریهای بیمار تالاسمی وابسته به دریافت خون بیشتر می‌شود و متعاقب آن احتمالاً بار آهن و ابتلا به هپاتیت C افزایش می‌یابد. شیوع دیابت در بیماران تالاسمی بزرگسال مبتلا به عفونت HCV بطور واضحی افزایش یافته این احتمالاً بدین دلیل است که هموسیدروز اثر عفونت HCV را بر روی متابولیسم گلوکز بطور کلینیکی بیشتر می‌کند. لذا درمان شدید با شلاتورهای آهن و پیشگیری و درمان عفونت هپاتیت C مهمترین معیار در برخورد با هموستاز گلوکز در بیماران تالاسمی وابسته به خون می‌باشد.