بررسی جداسازی پردازش اطلاعات در حافظة عملی و کلامی

در مطالعه حاضر، از روش جداسازی پردازش اطلاعات (PDP) برای دو هدف استفاده شده است: 1. تا سهم پردازشهای خودکار و کنترل‏شده در تکلیف اجرای عمل (SPT) و تکلیف کلامی (VT) بطور جداگانه انداه‏گیری شود؛ 2. مشخص شود که آیا دو تکلیف SPT و VT در ارتباط با اندازه پردازش خودکار با هم متفاوت هستند. در آزمایش اول، دو تکلیف اجرای عمل و کلامی در دو حالت جداگانه غیرفراگیر دستکاری شدند. در آزمایش دوم، هر دو تکلیف SPT و VT به‏طور همزمان در یک حالت واحد غیرفراگیر دستکاری شدند. بعلاوه در آزمایش سوم، به آزمودنیها گفته نشد این دو تکلیف را به یاد بسپارند و یا در بارة آزمون حافظة آتی اطلاعی به آنها داده نشد. نتایج هر سه آزمایش نشان داد که روش PDP ، بزار مناسبی برای تمایز بین دو پردازش خودکار (نهان) و کنترل شده (آشکار) نیست و برای موقعیت‏ها یا برای مواد یادگیری گوناگون تقسیم‏پذیر نیست. این نتایج، با توجه به نقض دو فرض روش PDP (تغییرناپذیری در آشنایی و تغییرناپذیری در یادآوری) مورد بحث قرار گرفته‏ اند.