بررسی تغییرات برخی ازشاخص های فیزیولوژیک، زمان ماندن در VO2max و میزان ادراک فشار کار در فعالیت های تداومی و تناوبی شدید در دوندگان استقامتی

سابقه و هدف: پیشرفت علمی در زمینه دو و میدانی این دیدگاه را برای دوندگان فراهم آورده است که برای رسیدن و ماندن در VO2max روش­های زیادی وجود دارد، بنابراین به نظر می­رسد که معرفی و کشف متغیرهای تعیین کننده راه کار مناسبی برای آنها باشد. هدف پژوهش، بررسی متغیرهای فیزیولوژیکی منتخب، زمان ماندن در VO2max (TVO2max) و میزان ادراک فشار کار (RPE) طی دویدن­های تداومی و تناوبی با شدت VVO2max (حداقل سرعتی که آزمودنی به VO2max می­رسد) بود. روش­شناسی: 8 پسر دانشجوی دونده استقامتی با سن 92/2±5/25 سال، قد 98/4±62/174 سانتی­متر، وزن 34/7±5/69 کیلوگرم و توان هوازی 22/3±38/47 میلی­لیتر بر کیلوگرم در دقیقه در یک نوبت فعالیت تداومی و سه نوبت فعالیت تناوبی با نسبت فعالیت به استراحت 30 ثانیه به 15 ثانیه (IT1)، 60 ثانیه به 30 ثانیه (IT2) و120 ثانیه به 60 ثانیه (IT3) به صورت تصادفی شرکت کردند. نسبت تبادل تنفسی (RER)، ضربان قلب (HR)، اکسیژن مصرفی (VO2)، TVO2max و RPE هنگام فعالیت دویدن تحت بار کاری معین ثبت گردید. به منظور مقایسه تفاوت میانگین­ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و از آزمون تعقیبی توکی برای بررسی تفاوت میانگین­ها استفاده شد. یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه تداومی (C) و گروه­های تناوبی در همه متغیرها تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P2و TVO2max بین میانگین گروه­های تناوبی IT1 و IT3 تفاوت معناداری حاصل شد. این تفاوت معنادار در مورد متغیر RER بین گروه IT3 با گروه­های IT1 و IT2 و در مورد متغیر RPE بین میانگین همه گروه­ها به دست آمد (05/0Pبحث و نتیجه­گیری: این نتایج نشان داد که فعالیت­های تناوبی به ویژه فعالیت­های تناوبی کوتاه­تر، علاوه بر این که می­توانند RPE ورزشکار را کاهش دهند، به ورزشکار اجازه می­دهد تا مدت زمان بیشتری را در VO2max  نسبت به فعالیت تداومی و یا فعالیت­های تناوبی با وهله­های طولانی­تر، باقی مانده و به فعالیت بپردازد.