بررسی تحلیلی انتقادی تشخیص‌های نادرست دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد

زمینه و هدف: مطالعه حاضر با هدف تحلیل و نقد تشخیص ­های نادرست دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد و ارائه راهکارهای لازم انجام شد. منابع داده‌ها: با استفاده از منابع گوناگون مانند کتب، نشریات، اسناد و  مدارک و سایت‏های معتبر داده‌ها در مورد موضوع پژوهش گردآوری ‏شد. روش‌: روش پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی است. بدین منظور پایگاه‌های علمی با کلیدواژه‌های مرتبط با موضوع پژوهش مورد جستجو قرار گرفت و از اسناد و مقاله‌های به دست آمده مواردی که دارای اطلاعاتی در مورد تشخیص افتراقی و تشخیص‌های نادرست دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد بودند و از اعتبار علمی برخوردار بودند، تعداد 24 مورد بدون توجه به زمان نگارش آنها انتخاب شد و مورد تحلیل، بررسی، مقایسه، تفسیر و استنتاج قرار گرفت. یافته ­ها: بسیاری از دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد نه تنها تشخیص داده نمی‌شوند، که اغلب تشیخص‌هایی را دریافت می‌کنند که نشان‌دهنده نابهنجاری است. تشخیص­ های نادرست‌ رایج شامل ناتوانی‌های یادگیری، اختلال نارسایی‌ توجه- فزون‌کنشی، نشانگان آسپرگر، اختلال نافرمانی مقابله‌ای، افسردگی و سایر اختلال‌های خلقی و اختلال وسواس فکری- عملی است. به همین دلیل دست‌کم ضروری است که متخصصان، معلمان، مربیان و والدین درک کافی از تیزهوشان داشته باشند تا تیزهوشی را نشانه نابهنجاری ندانند. در این مقاله پس از بیان مقدمه‌ای کوتاه، عوامل مؤثر در تشخیص‌های نادرست دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد بحث شده است. سپس رایج‌ترین تشخیص‌های نادرست بیان شده و در پایان نتیجه‌گیری لازم انجام شده است. نتیجه‌گیری: زندگی رهبران آینده در مخاطره قرار دارد و برای پیشگیری از این فاجعه، تشخیص دانش‌آموزان تیزهوش و با استعداد باید به دقت و با روش‌های تخصصی قابل دفاع انجام شود.