بررسی تأثیر کارگاه سخنرانی تعاملی و مؤثر جهت توانمندسازی اعضای هیأت علمی در تدریس: تجربه‌ای از به ‌کارگیری مشاهده همتایان و بازخورد

زمینه و هدف: در پژوهش حاضر، کارگاه آموزشی سخنرانی تعاملی و مؤثر با به کارگیری روش مشاهده همتایان و ارایه بازخورد، طراحی و اجرا گردید و در نهایت، نتایج آن مورد ارزیابی قرار گرفت. روش کار: این تحقیق توصیفی از سال 1394 تا 1395 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. جامعه پژوهش متشکل از اعضای هیأت علمی شرکت‌کننده در کارگاه سخنرانی مؤثر و تعاملی بود که به‌ صورت در دسترس انتخاب شدند. برای ارزشیابی کارگاه از روش Kirkpatrick استفاده شد. سطح واکنش، یادگیری و عملکرد بر اساس پرسش‌نامه روا و پایا، تکنیک One Minute Note و یک فرم جهت ارزشیابی میزان استفاده از تکنیک‌های تعاملی کردن در کلاس درس شش ماه پس از شرکت در کارگاه، مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: شرکت‌کنندگان معتقد بودند که کارگاه توانسته است آن‌ها را نسبت به استفاده از اصول سخنرانی و تکنیک‌های تعاملی کردن سخنرانی ترغیب کند و فرصت تمرین و بازاندیشی بر فرایند تدریس را برایشان فراهم نماید. بیشترین میزان استفاده از تکنیک‌های تعاملی شش ماه پس از شرکت در کارگاه به ترتیب مربوط به تکنیک‌های پرسش و پاسخ، ارزشیابی فعال و استفاده از سناریو بود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که فراهم نمودن فرصت تمرین، مشاهده عملکرد و ارایه بازخورد بتواند در ارتقای کیفیت برنامه‌های توانمندسازی تأثیر مناسبی داشته باشد. پیشنهاد می‌گردد که در سایر برنامه‌های توانمندسازی نیز به این نکته توجه گردد.