بررسی تأثیر برنامه توانبخشی بازگشت به اجتماع بر تبعیت دارویی بیماران با اختلال دوقطبی نوع یک

مقدمه: تبعیت دارویی دربین بیماران با اختلال دوقطبی ضعیف می‌باشد و عدم تبعیت دارویی یکی از علت‌های مکرر بازگشت بیماری و بستری مجدد در آنها می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر برنامه توانبخشی بازگشت به اجتماع بر تبعیت دارویی بیماران با اختلال دوقطبی نوع یک انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده می‌باشد که جامعه آماری آن کلیه بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بیمارستان روانپزشکی ایران در 6 ماه اول سال 1395 بود. از طریق روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و بر اساس معیارهای ورود 40 بیمار انتخاب و به صورت تصادفی با استفاده از اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. گروه مداخله گروه مداخله در طی 16 جلسه فشرده (سه بار در هفته) تحت آموزش نظری و عملی برنامه بازگشت به اجتماع قرار گرفتند. بیماران گروه کنترل در طول اجرای پژوهش، فقط درمان‌های رایج در مرکز (دارویی، کاردرمانی، رواندرمانی) را دریافت نمودند. بیماران قبل وسه ماه بعد از مداخله، مقیاس ارزیابی تبعیت دارویی (MARS) را تکمیل کردند. داده‌ها با نرم افزار آماری SPSS19 و با استفاده از آزمون‌های آماری کای اسکوئر, تی مستقل, تی زوجی و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که بین دو گروه مداخله و شاهد از نظر توزیع متغیرهای زمینه‌ای تفاوتی وجود نداشت. میانگین نمرات میزان تبعیت دارویی بیماران قبل از مداخله درگروه مداخله (05/1 ± 05/۴) و در گروه شاهد (59/1 ± 35/4) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (92/0 ± ۳۱/8) و در گروه شاهد به (56/1 ± 65/4) رسید. و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (001/0 ≥ P). نتیجه گیری: یافته‌ها نشان داد که انجام برنامه توانبخشی بازگشت به اجتماع باعث افرایش تبعیت دارویی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک می‌شود.