بررسی بروز آنتی ژن های MDM2 و P53 در کیست‏های دنتی‏جروس، رادیکولار و رزیجوال به روش ایمنوهیستوشیمی

مقدمه: کیست دنتی‏جروس (شایع‌ترین کیست دندانی تکاملی)، کیست پری‏آپیکال (شایع‌ترین کیست فکی) و کیست رزیجوال ممکن است دچار ترانسفورماسیون های نئوپلاستیک گردند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین تظاهر MDM2 و P53(تنظیم کننده های چرخه سلولی) با فعالیت تکثیری و ترانسفورماسیون احتمالی این کیست‏ها بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تظاهر MDM2 و P53 در 60 نمونه از بلوک های پارافینی (از هر کیست 20 نمونه) تحت بررسی ایمنوهیستوشیمی قرار گرفتند. نمونه‏ها از نظر تعداد سلول های رنگ پذیرفته شده، شدت رنگ‏پذیری و موقعیت بروز نشانگر در سه منطقه از اپی‏تلیوم کیست مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمون های آماری مورد استفاده عبارت بود از: One way ANOVAو Tukey test برای مقایسه میزان بروز نشانگرها در گروه‏های مورد مطالعه، Kruskal-Wallis برای مقایسه شدت رنگ‏پذیری و Kendall جهت بررسی ارتباط و همبستگی نشانگرها. یافته‌ها: کیست پری‏آپیکال از نظر بروز نشانگر، کاملاًً بروز مثبت داشت. شدت، درصد و عمق نفوذ MDM2 بسیار بیشتر از P53بود. بروز نشانگرها در کیست رزیجوال اکثراً با درصد بالایی آن هم اغلب در تمام ضخامت اپی‏تلیوم همراه بود اما در کیست دنتی‏جروس اکثر نمونه‏ها بروز ضعیف و اغلب بازالی را نشان می دادند. اختلاف معنی‏دار از لحاظ تظاهر (01/0P=) P53و (03/0P=) MDM2 به طور جداگانه در سه کیست مشاهده گردید و همچنین از نظر درصد (03/0P=) و شدت (01/0P=) بروز MDM2 بین سه کیست رابطه معنی‌داری پیدا شد. همبستگی مثبتی بین تظاهر P53 و  MDM2 نیز مشاهده گردید (001/0P