بررسی ارتباط بین مارکرهای ویرولوژی و اپیدمیولوژی با نتایج درمان در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B

مقدمه: هپاتیت B یکی از شایع ترین علل بیماری های مزمن کبدی در تمام دنیاست به طوری که در حال حاضر دو میلیارد نفر مبتلا و 350 میلیون نفر دچار عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B هستند. با توجه به فاکتورهای متعدد در ابتلاء به عفونت هپاتیت B و هم چنین عوامل مؤثر بر پیشرفت بیماری، هدف از این مطالعه بررسی فاکتورهای اپیدمیولوژیک مرتبط با نتایج درمان در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B در بیرجند می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی پرونده 301 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن B مراجعه کننده به کلینیک عفونی بیمارستان ولی عصر(عج) شهر بیرجند طی سال های1390-1375 بررسی شد. در پرونده تمام بیماران اطلاعات دموگرافیک، روش انتقال بیماری، عوامل خطر و چگونگی اطلاع از بیماری ثبت شده بود. آزمایشات آسپارتات آمینو ترنسفراز(AST)، آلانین آمینو ترنسفراز(ALT)، آنتی ژن پوشش هپاتیت B (HBeAg)، آنتی ژن سطحی هیپاتیت B (HBsAg) و سونوگرافی سریال در پرونده آن ها ثبت شد. بیماران با سن بیشتر از 13 سال که اطلاعات کافی و کامل در پرونده داشتند وارد مطالعه شدند. با توجه به چک لیست موجود، داده ها جمع آوری و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی در سطح P<0.05 آنالیز گردید. یافته های پژوهش: کل بیماران 301 نفر با میانگین سنی 5/10±9/32 بودند. بین نتایج درمان با جنس، میانگین AST، PT، α-Fetopr، شغل و عوامل خطر ارتباط معنادار وجود نداشت. بین نتایج درمان با سن، میانگینALT، HBeAb، HBeAg، HBV DNA نوع درمان و سونوگرافی ارتباط معناداری وجود داشت. بیشترین اثر درمانی با اینترفرون 6/28 درصد بود که در پیگیری 5 ساله به 50 درصد رسید(P<0.01). درمان ترکیبی لامیوودین و اینترفرون ابتدا 5/12 درصد با بهبودی کامل همراه بود که نهایتاً به 3/14 درصد رسید(P=0.001). بحث و نتیجه گیری: پیشرفت بیماری با موارد سن بیشتر از 50 سال، HBeAbمنفی، HBeAgمثبت، ALTبالا، HBV DNA مثبت و سونوگرافی غیر نرمال همراه بود. درمان با اینترفرون در بیماران موفق تر از سایر داروهای آنتی ویرال بود، ولی به دلیل عود بیماری در پیگیری 5 ساله درمان ترکیبی موثرتر از منوتراپی بود.