بررسی اثر PGE2 و گلوکانات کلسیم بر حرکت دندانی در موش صحرایی

در این فاز تحقیق، اثر PGE2 به تنهایی و بهمراه گلوکونات کلسیم بر حرکت دندانی در موش صحرایی مورد مطالعه قرار گرفته است (در فاز بعد اثر آنها بر تحلیل ریشه بررسی می شود). فرضیات تحقیق مبتنی بر افزایش میزان حرکت ارتودنسی دندانها در زمان کاربرد PGE2 و تلفیق آن با گلوکونات کلسیم می باشد. این مطالعه به روش تجربی (Experimental) انجام گرفت. بدین ترتیب که 24 موش صحرایی نر به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل از 8 موش تشکیل می شد که در آنها نیروی ارتودنسی (60 گرم) توسط دستگاهی که شامل یک Closed Coil Spring به اندازه 5(mm)بود و مولار اول راست بالا را به انسیزور همان سمت وصل می کرد به دندانها وارد می شد و 0.1 میلی لیتر آب مقطر به طور موضعی در لثه باکال مولار اول تزریق می شد. گروه آزمایش اول شامل 8 نمونه بود که علاوه بر اعمال نیروی ارتودنسی، تزریق موضعی 0.1 میلی لیتر از PGE2(1mg/ml) نیز برای آنها انجام گرفت. در گروه آزمایش دوم علاوه بر اعمال نیروی ارتودنسی و تزریق موضعی PGE2، تزریق IP از گلوکونات کلسیم (10%)، به میزان 200(mg/kg)نیز صورت گرفت. تزریقات در روزهای صفر و هفت انجام شدند و فاصله دندانی بعد از 21 روز اندازه گیری شد. از تستهای Student's t-test, One way ANOVA برای آنالیز آماری استفاده شد. میزان حرکت دندانی در گروهی که تزریق PGE2 به تنهایی (0.47 میلیمتر) انجام گرفته بود نسبت به گروه کنترل (0.216 میلیمتر) افزایش معنی داری (P<0.04) داشت. همچنین گروهی که تزریق توام PGE2 و گلوکونات کلسیم (0.40 میلیمتر) داشتند نیز نسبت به گروه کنترل حرکت دندانی سریع تری را نشان دادند (P<0.002) اما میان گروه آزمایش اول و دوم تفاوت معنی داری از لحاظ آماری دیده نشد. با استفاده از برخی عوامل به عنوان مدیاتور در حرکت دندانی، میزان حرکت دندانی را میتوان افزایش داد. چنانچه این عوامل قادر به کاهش برخی عوارض حرکت دندانی از قبیل تحلیل ریشه باشند (فاز دوم تحقیق حاضر)، انتخاب مناسبی برای تامین اهداف مذکور می باشند.