بررسی اثر میتومایسین و مقایسه آن با دگزامتازون بر روی میزان بروز و شدت چسبندگی صفاقی بعد ازعمل جراحی شکمی در RAT

سابقه و هدف: چسبندگی به‌دنبال اعمال جراحی شکمی هنوز از مشکلات جدی بیماران و علت بسیاری از موارد انسداد روده، دردهای مزمن و ناباروری در زنان می‌باشد. به‌دنبال صدمه پریتوئن ناشی از عمل جراحی، هیستامین و کینین‌های وازواکتیو از یک سو و سلول‌های التهابی و فیبروبلاست‌ها از سوی دیگر باعث روند تشکیل باندهای چسبنده می‌شوند. این مطالعه با این فرض که مهار سلول‌های التهابی با دارویی مثل دگزامتازون و مهار سلول‌های فیبروبلاست با دارویی مثل میتومایسین می‌تواند به کاهش میزان بروز چسبندگی و شدت چسبندگی کمک کند انجام گردید. مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت تجربی در دو مرحله انجام گرفت. در مرحله اول 60 سر موش سفید آزمایشگاهی به طور تصادفی در 6 گروه قرارداده شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. موش‌ها لاپاراتومی شدند و پس از باز شدن شکم در گروه A حفره صفاق با 10 سی‌سی نرمال سالین (شاهد) و گروه‌های B و C وD به‌ترتیب محلول mg/cc 25/0، mg/cc 5/0و mg/cc 1 میتومایسین، گروه E با محلولmg/kg 3/0 دگزامتازون و گروه F با محلول ترکیبی دگزامتازون و میتومایسین به مدت سه دقیقه شستشو داده شدند و شکم ترمیم گردید. پس از 6 هفته موش‌ها مجدداً لاپاراتومی شدند. بروز و شدت چسبندگی ارزیابی گردید. در مرحله دوم 90 سر موش سفیدآزمایشگاهی در 6 گروه ارزیابی شدند. در گروه A شکم با 10 سی سی نرمال سالین، گروه B و C و D به ترتیب با محلول mg/kg25/0، mg/kg 5/0 و mg/kg 1 و گروه E با محلول mg/kg 3/0 دگزامتازون و گروه F با محلول ترکیبی دگزامتازون و میتومایسین شستشو داده شد و مانند مرحله قبل ارزیابی گردید. یافته‌ها: مطالعه نشان داد که: استفاده از محلول میتومایسین با غلظت mg/cc 25/0 mg/cc 5/0 و mg/cc 1 برای شستشوی صفاق باعث مرگ حیوان می‌گردد. میتومایسین با دوز mg/kg 5/0 و mg/kg 1 باعث کاهش میزان بروز (02/0p