بررسی اثر سرعت و شیب جاگینگ بر مقدار زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج

مقدمه و اهداف هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر تغییر سرعت و شیب تردمیل بر مقدار زاویه­ی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج طی فاز استانس، راه رفتن و دویدن بود. مواد و روش‌ها بدین منظور تعداد 15 نفر از دانشجویان پسر به صورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب شدند، و پس از قرارگیری نشانگرها بر طبق مدل نشانه‌گذاری کلارک (1983)، هر آزمودنی به مدت 20 دقیقه، عمل راه رفتن و دویدن را در سه شیب (0، 5 و 10 درجه)، و سه سرعت (25/1، 25/2، 25/3 متر بر ثانیه) بدون استفاده از کفش انجام داد. اطلاعات دو بعدی زاویه­ی پشت پای آزمودنی‌ها با استفاده از دو دوربین فیلم‌برداری (125 هرتز)، و سیستم آنالیز حرکت (Hp cosmos para motion) ثبت گردید. یافته‌ها نتایج آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که مقدار زاویه­ی پشت پای آزمودنی در نتیجه افزایش شیب تردمیل، به جز در مرحله جدا شدن انگشتان پا از زمین، در سایر مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن از کاهش معنا‌داری برخوردار است. همچنین، پژوهش حاضر نشان داد که با افزایش سرعت تردمیل، مقدار زاویه­ی پشت پای آزمودنی‌ها نیز به‌طور معناداری در کلیه مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن افزایش می‌یابد(001/0p≤). نتیجه‌گیری بر اساس نتایج به‌دست‌آمده از محدوده‌های (شیب و سرعت) مورد بررسی، به نظر می‌رسد عامل افزایش سرعت نسبت به عامل افزایش شیب، عامل مؤثرتری در افزایش و ایجاد نوسانات نامطلوب مقدار زاویه­ی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج باشد.