بررسی آثار نوع و شدت انقباض‌های ارادی بر توان انفجاری و دوی سرعت 30 متر در بین ورزشکاران مرد رشته دو و میدانی

هدف کلی از انجام این پژوهش تعیین آثار نوع و شدت انقباض­­های ارادی بالا و پایین بر توان و دوی سرعت 30 متر در ورزشکاران مرد جوان بود. در این راستا تعداد 12 نفر از ورزشکاران رشته دو و میدانی که حداقل 3 سال سابقه تمرینی مداوم داشتند به صورت نمونه تصادفی و داوطلبانه انتخاب شدند(سن 54/2±12/22؛ قد 25/4±24/178؛ وزن 23/6±45/67). ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل آزمون پرش عمودی برای بررسی توان انفجاری و آزمون دوی سرعت 30 متر بود. آزمودنی‌ها در 8 جلسه جداگانه به فاصله حداقل 48 ساعت پروتکل­های انقباضی(کانسنتریک و اکسنتریک) را با شدت بالا و پایین در آزمون پرش عمودی و دوی سرعت انجام دادند. پس از اجرای آزمون‌ها و ثبت داده‌ها، از آزمون شاپیرو-ویلک به منظور بررسی نرمال بودن داده‌ها استفاده شد (05/0p>) بنابراین از آزمون پارامتریک تحلیل واریانس دو راهه و t مستقل استفاده شد. نتایج تجزیه تحلیل آماری حاکی از این بود که گروه انقباضی کانسنتریک نسبت به گروه انقباضی اکسنتریک سبب عملکرد بهتری در دو سرعت افراد شده است، اما شدت انقباض تاثیر معناداری در میزان عملکرد افراد نداشته است. نتایج در بررسی آزمون پرش عمودی نشان داد که در شرایط نوع انقباض کانسنتریک انقباض با شدت بالا نسبت به انقباض با شدت پایین پیشرفت بیشتری در عملکرد پرش عمودی افراد داشته است، اما در شرایط انقباض اکسنتریک تفاوتی بین شدت بالا و پایین وجود نداشت. همچنین در شرایط شدت انقباض بالا نوع انقباض کانسنتریک نسبت به انقباض اکسنتریک پیشرفت بیشتری در عملکرد پرش عمودی افراد داشته است، اما در شرایط شدت پایین تفاوتی بین دو نوع انقباض وجود نداشت. به­طورکلی می­توان بیان کرد که به کارگیرى انقباض­های به صورت کانسنتریک و با شدت بالا پس از گرم کردن نسبت به گرم کردن به تنهایى باعث افزایش عملکرد انفجارى متعاقب مى شود که به نظر مى رسد به دلیل بالا بردن کارایى این روش در افزایش عملکرد انفجارى در ورزش‌های توانى- انفجارى بسیار سودمند واقع گردد.