برآورد تعداد زنان گمشده بر اساس سرشماری سال 1385 و نقش آن در باروری و رشد جمعیت در آینده

با نگاهی تکنیکی و جمعیت شناختی به شاخص نسبت جنسی می توان پرده از یک مسئله اجتماعی گسترده در جوامع در حال توسعه برداشت. این مسئله اجتماعی چیزی نیست جز تبعیض و بدرفتاری بر علیه زنان در این جوامع. مفهوم جمعیت شناختی که برای توضیح تبعیض و بدرفتاری با زنان استفاده می شود، "زنان گمشده" است. در این مقاله با رویکرد مقطعی و با روش کول(1991) بر اساس سطح 21 جدول الگوی مدل غرب به برآورد زنان گمشده در سرشماری سال 1385 در ایران پرداخته شده است. برآورد ما نشان       می دهدکه تعداد 1،076،825 نفر زن ایرانی در سال 1385 گمشده اند. بعبارت دیگر اگر ایران نسبت های جنسی بدون تورش و الگوی عادی مرگ ومیر را درتمام گروههای سنی خود تجربه   می کرد، این تعداد زن باید به کل جمعیت ایران افزوده می شد در نتیجه جمعیت واقعی ایران در سال 1385 حدود 71،572،607 نفر می گردید. در ادامه مقاله نیز تاثیر تعداد زنان گم شده در سال 1385 کشور بر حجم و رشد جمعیت که بدلیل از دست رفتن قدرت زایندگی این زنان برای تمام نسل های پس از خود صورت می پذیرد، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این بخش نشان می دهد که در مجموع تنها کمتر ازحدود18 درصد زنان گمشده در سنین باروری قرار دارند و بیش از 82 درصد این زنان گمشده، از سنین باروری گذار کرده و امکان فرزندآوری آنان از میان رفته است.گذشته از این حتی اگر فرض کنیم که توزیع فرزند آوری در میان این 18 درصد(436،237 نفر) زنِ گمشده یکسان باشد باز هم حجم این تعداد زنان آنقدر کم است که حتی برای چند نسل بعد هم کاهش باروری این زنان بدلیل گمشدگی شان از جمعیت، چندان به لحاظ جمعیت شناختی با اهمیت نخواهد بود.