الگوی پیشنهادی برای توده گذاری در قطعات مسکونی ردیفی بررسی تطبیقی دو الگوی توده گذاری در بلوک های مسکونی با معیار آسایش حرارتی

در نیم قرن اخیر، به‌ویژه در شهرهای بزرگ و کلان‌شهرهای کشور، بر اثر تغییر شکل سازمان فضایی خانه به انواع مسکن‌های چندخانواری متراکم، الگویی در توده‌گذاری بنا درون قطعه رواج یافته است؛ بدین ترتیب که توده ساختمانی در شمال و حیاط در جنوب قطعه ساخته می‌شود. به سبب گستردگی و فراگیر شدن این الگو در کشور، می‌توان از آن به‌عنوان بخشی از سنت جدید شهرسازی در کشور یاد کرد. این در حالی است که بر اثر افزایش تراکم و نسبت سطوح ساختمانی، بخشی از توان خودپالایی محیط شهری از آن سلب شده و ساختمان‌سازی در اقلیم‌های مختلف با شرایط ناسازگار با اقلیم رواج ‌یافته است. اکنون که بسیاری از شهرها در جست‌وجوی راه‌حل‌هایی برای فشردگی و تراکمِ هر چه بیشتر هستند، نقصان‌های الگوهای پیشین برجسته‌تر شده است و نیاز به یافتن راه‌حل‌هایی برای اصلاح وضع موجود، هردم فزاینده‌تر و بیشتر احساس می‌شود. در تحقیق حاضر، الگویی برای توده‌گذاری قطعات مسکونی پیشنهاد شده است که برحسب معیار آسایش حرارتی، مناسب‌تر از الگوی موجود است و در انطباق با شرایط موجود می‌تواند تحقق‌پذیر باشد. در این مقاله، نشان داده می‌شود که با تغییر الگوی توده‌گذاری در یک بلوک مسکونی، احساس آسایش حرارتی نیز دچار تغییراتی گسترده می‌گردد. همچنین، متغیرهایی چون دمای متوسط تابشی، دمای هوا، رطوبت نسبی و سرعت و جهت باد در فضای بین توده‌ها ـ که مستقیم یا غیرمستقیم در ایجاد احساس آسایش حرارتی مؤثرند ـ مورد بررسی قرار گرفته‌اند. برای سنجش این متغیرها، از مدل ENVI-met و نرم‌افزارهای Leonardo و Xtract برای خروجی گرفتن از ENVI-met به صورت داده‌های گرافیکی و عددی استفاده شده است.