ارزیابی عوامل مؤثر بر بازگشت به کار متعاقب نخستین انفارکتوس حاد میوکارد

  مقدمه: انفارکتوس حاد میوکارد یکی از دلایل شایع بستری در بیمارستان و مرگ‌ومیر در جوامع صنعتی محسوب می‌شود. این اختلال در برخی کارگران باعث از کارافتادگی و یا ناتوانی در انجام بعضی کارها می‌شود. هدف این مطالعه بررسی میزان بازگشت به کار و شناسایی متغیرهای دموگرافیک، شغلی و بالینی می‌باشد.   روش کار: در یک مطالعه 384 بیمار که بین سال‌های 85 تا 87 با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفته و اطلاعات مربوط به بازگشت به کار به صورت مصاحبه تلفنی استخراج شدند. اطلاعات لازم در مورد متغیرهای دموگرافیک، شغلی و بالینی بیماران از پرونده پزشکی آنها جمع‌آوری شد.   یافته‌ها: 303 نفر (79%) از بیماران به کار برگشتند. میانگین مدت زمان بازگشت به کار برابر 23/2 ماه بود (انحراف معیار 2/2). عوامل پیش‌گویی‌کننده بازگشت به کار عبارت بودند از سن، طول مدت بستری، میزان کسر جهشی بطن چپ، سابقه دیابت، رخداد آنژین بعد از انفارکتوس میوکارد در بیمارستان و انجام عمل بای‌پس کرونر (05/0 p < ).   نتیجه‌گیری: بازگشت به کار متعاقب انفارکتوس حاد میوکارد تحت تأثیر عوامل بالینی، دموگرافیک، روحی- روانی و شغلی می‌باشد. علاوه بر توجه به عوامل بالینی و عوامل دموگرافیک، بررسی عوامل شغلی به طور دقیق از جمله نوع شغل و انرژی مورد نیاز آن و بررسی تناسب آن با وضعیت بالینی فرد در بازگشت به کار موفقیت آمیز، تأثیرگذار می‌باشد.