ارزیابی سایتوکاینهای مترشحه از سلولهای 1Th و 2Th در مبتلایان به لیشمانیوز پوستی حساس و مقاوم به درمان با گلوکانتیم

مقدمه لیشمانیوز پوستی در بسیاری از نقاط ایران از جمله شهر مشهد به صورت اندمیک مشاهده می‌شود. در سالهای اخیر مواردی از عدم پاسخ به درمانهای رایج (ترکیبات پنج ظرفیتی آنتی‌موان) از‌جمله گلوکانتیم مشاهده‌شده‌است. پاسخ ایمنی سلولی که به وسیله سلول‌های T-helper type1(Th1) ایجاد می‌شود، نقش مهمی در محافظت در برابر بیماری لیشمانیوز ایفا می‌کند درحالی که فعالیت سلولهایT-helper type2 (Th2) باعث پیشرفت بیماری می‌شود. هدف این مطالعه ارزیابی سایتوکین‌های مترشحه از سلول‌های مونونوکلئر خون محیطی (PBMC)1 در مبتلایان به لیشمانیوز پوستی حساس و مقاوم به درمان با گلوکانتیم و گروه کنترل، جهت یافتن روشی برای درمان بیماران مقاوم به درمان می‌باشد. روش کار این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1385 درمورد 60 نفر از بیماران درمانگاه شماره یک آب و برق و بیمارستان قائم انجام شد. ارزیابی پاسخ ایمنی سلولی در گروههای حساس و مقاوم به درمان لیشمانیوز پوستی و گروه کنترل با اندازه‌ گیری سایتوکین‌های آزاد شده از سلول‌های PBMC پس از تحریک با آنتی‌ژن لیشمانیا ماژور و میتوژن به مدت 48 ساعت توسط روش الیزا انجام گردید. اطلاعات با استفاده از نرم افزاز SPSS ورژن 12 و آزمون های آنالیز واریانس، کروسکال والیس و من ویتینی تجزیه و تحلیل شد. نتایج سلول‌های PBMC افراد حساس به درمان، سایتوکین IFN-γ را با 05/0p< بیش از بیماران مقاوم به درمان ترشح کردند در‌حالی که در بیماران مقاوم به درمان IL-4 با 005/0p< بیش از بیماران حساس به درمان ترشح شد. نتیجه‌گیری نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که ترشح سایتوکین‌هایی که باعث فعالیت پاسخ‌هایTh2 می‌شوند، مثل IL-4 در بیماران مقاوم به درمان بیش از موارد حساس به درمان ترشح می‌شوند و ترشح سایتوکین‌هایی که پاسخ‌های Th1 را فعال می‌کنند مثل IFN-γ در موارد حساس به درمان بیش از بیماران مقاوم به درمان ترشح می‌شوند.