ارزیابی استان‌های ایران با تاکید بر شاخص‌های اجتماعی-اقتصادی و شاخص‌ ترکیبی توسعه انسانی با استفاده از تکینک TOPSIS و GIS

اصولاً توسعه جریانیست چند بعدی، که مستلزم تغییرات اساسی در ساختار اجتماعی و فرهنگی از یک سو و رشد اقتصادی و کاهش فقر و نابرابری اجتماعی از سوی دیگر است. سطح توسعه در کشور ایران یکسان نیست و تفاوت­هایی در این زمینه دیده می­شود. بنابراین ابعاد گوناگون و پیچیدگی  موضوع ضرورت شناخت میزان توسعه و محرومیت را بیان می­کند. پژوهش حاضر دارای ماهیت کاربردی– توسعه­ای و ترکیبی از روشهای تحقیق کتابخانه­ای و تحلیلی، و با هدف کلی، شناسایی استان­های توانمند و یا دارای محدودیت توسعه یافتگی در شاخص­های اجتماعی- اقتصادی می­باشد که برای این هدف 78 متغیر در طی­سالهای 1390-1387 مورد استفاده قرار گرفته است. در راستای هدف تحقیق شاخص­های منتخب برای هریک از استان­ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS و  Excelدر قالب مدل­های HDI و TOPSIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته که نتایج حاصل از شاخص­ترکیبی توسعه انسانی تکنیک TOPSIS نشان می­دهد میانگین میزان HDI برابر 230/0 و TOPSIS برابر 150/0 درصد که HDI  استان­ تهران با 706/0 درصد و سمنان با 081/0 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین میزان و با استفاده از نتایج مدل TOPSIS  با استان­های با میانگین TOPSIS، 355/0، 165/0، 090/0 و 030/0­درصد پهنه­بندی مناطق محروم و توسعه یافته صورت گرفته که راهگشایی جهت رسیدن به توسعه متوازن و همه جانبه باشد.