ارتباط معکوس لیکوپن و توده چربی بدن با سیستم ایمنی هومورال دربیماران دیابتی نوع 2: یک نقش احتمالی در ایجاد اتروژنز

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس نوع 2 (T2DM) معمولا افراد را تحت عوارض کوتاه و دراز مدت قرار می‌دهد. هدف از این تحقیق تعیین اثرات احتمالی دوز فیزیولوژیک لیکوپن و توده چربی بدن بر روی سیستم ایمنی هومورال در بیماران دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش‌ها: 35 دیابتی نوع 2 با سن 9±54 سال (زن و مرد) انتخاب و وارد کار آزمائی بالینی دو سوکور مورد- شاهدی 2 ماهه شدند. بعد از دوره 2 هفته‌ای پاکسازی با منع مصرف منابع غذائی لیکوپن، بیماران 8 هفته به دو گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن (mg/d10) (16=n) یا پلاسبو (19=n) تقسیم شدند. به بیماران آموزش داده شد که در طول مطالعه حتی الاامکان رژیم غذائی و فعالیت بدنی خود را تغییر ندهند. یافته‌ها: در گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن سطح سرمی لیکوپن افزایش داشت (001/0< P). در حالی که دریافت رژیمی انرژی و مواد مغذی آن‌ها تغییری نداشت، در گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن نسبت ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام به شاخص مالون دی آلدئید به‌طور معنی‌داری افزایش یافت (007/0=P). سطح سرمی لیکوپن به‌طور معنی داری با IgG آن‌ها ارتباط داشت (008/0‌=‌p و 338/0‌= r). در مقابل، تغییرات سطح سرمی لیکوپن به‌طور مستقیم با IgM آن‌ها رابطه داشت (044/0 =p و 415/0= r). تغییرات مقادیر توده چربی به شکل قابل توجهی مستقیما با IgG رابطه داشت (044/0 =p و 415/0 = r) اما رابطه معکوسی با IgM دیده شد (021/0 =p و 469/0 - = r). نتیجه‌گیری: در صورتی که چربی بدنه‌ای باعث بهبود سیستم ایمنی هومورال سازگار شود، احتمالا لیکوپن از طریق ممانعت از تشکیل MDA/LDL، باعث کاهش پاسخ ایمنی هومورال بخش سازگار وابسته به T cell می‌شود. این یافته دلالت بر نقش پیشگیری کننده لیکوپن از بروز عوارض دراز مدت دیابت، بخصوص آتروژنز دارد. واژگان کلیدی: دیابت ملیتوس نوع 2، توده چربی، لیکوپن، استرس اکسیداتیو