ارتباط بین سلامت روان کودکان مبتلا به تالاسمی و مکانیسم‌های مدارای مادرانشان

چکیده سابقه و هدف بتا تالاسمی ماژور یک بیماری خونی مزمن است که تاثیرات نامطلوب روانشناختی بر بیماران و خانواده آن‌ها دارد. والدین، خصوصاً مادران که عموماً مراقبین اول هستند برای روبه رو شدن با استرس‌هایشان، از مکانیسم‌های مدارای متفاوتی بهره می‌گیرند که ممکن است سازگارانه یا ناسازگارانه باشند. هدف اصلی این مطالعه، ارزیابی ارتباط مکانیسم‌های مدارای مادران کودکان مبتلا به تالاسمی با سلامت روان فرزندانشان بود. مواد و روش‌ها در این مطالعه توصیفی ـ مقطعی، از بین بیماران مراجعه کننده به درمانگاه تالاسمی بیمارستان شفای اهواز حاضر به همکاری، 36 بیمار تالاسمی ماژور با دامنه سنی 16-12 سال و مادران آن‌ها(بدون محدودیت سنی) با روش نمونه‌گیری در دسترس، انتخاب شدند. آزمودنی‌ها با ابزارهای پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه شیوه‌های مقابله‌ای(CSQ)(برای مادران) و آزمون SCL90-R (برای کودکان) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 17 SPSS و آزمون‌های t و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته‌ها 2/91% از کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور، از یک مشکل روانشناختی رنج می‌بردند. از بین مادران 55/80% آن‌ها، بیشتر از روش‌های مقابله‌ای سازگارانه استفاده می‌کردند. هم چنین یک رابطه همبستگی مثبت بین مکانیسم‌های مدارای ناسازگارانه مادران با مشکلات روانشناختی کودکان آن‌ها به دست آمد(033/0 p=)(356/0 r=). نتیجه گیری برنامه‌ریزی آموزشی با هدف افزایش مهارت‌های مقابله‌ای مادران کودکان مبتلا به تالاسمی، می‌تواند در کاهش مشکلات روانشناختی این کودکان مفید باشد.