اثر یک دوره تمرین شنا بر کیفیت اسپرماتوژنز مایع سیمن و وضعیت فشار اکسایشی بیضه در موشهای چاق

زمینه و هدف: چاقی در مردان با کاهش کیفیت مایع سیمن و آسیب اکسایشی بیضه همراه است. به هرحال، برگشت پذیری این فنوتیپ‌ها روشن نیست، اما تمرین ورزشی می تواند یک عامل موثر باشد. بنابراین هدف تحقیق حاضر، ارزیابی برگشت پذیری چاقی، کیفیت مایع سیمن و شاخص‌های فشار اکسایشی بیضه در پاسخ به تمرین شنا در موش‌های چاق بود. روش تحقیق‌‌: بیست سر موش چاق نر به طور تصادفی در دو گروه تمرین (10 سر) و کنترل (10 سر) قرار گرفتند. یک گروه همسان از موش‌های با وزن طبیعی (10 سر) نیز برای مقایسه در سطح پایه به کار گرفته شد. برنامه تمرین ورزشی با شدت متوسط (40 تا 70 درصد ضربان قلب، 60 دقیقه در روز شنا و 3 نوبت در هفته) برای 8 هفته اجرا شد. بعد از این مداخله، موش‌ها در گروه‌های مجزا بیهوش شدند و بافت بیضه برای ارزیابی شاخص‌های مختلف جدا گردید. برش‌های بافتی به روش هماتوکسیلین و ائوزین بررسی گردید و اسپرماتوژنز بر اساس روش جانسون نمره دهی شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد و سطح معنی داری 05/0>pمنظور گردید. یافته‌ها: در سطح پایه، موش‌های با وزن طبیعی به طور معنی‌دار از کیفیت اسپرماتوژنز (03/0>p) و ظرفیت ضد اکسایشی (02/0>p) بالاتری برخوردار بودند. در گروه تمرین، کیفیت اسپرماتوژنز (04/0>p) و ظرفیت ضد اکسایشی بیضه (02/0>p) به طور معنی‌دار افزایش یافت، در حالی که سطوح مالون دی آلدهید (03/0>p) و وزن بدن (002/0>p) به طور معنی‌دار کاهش پیدا کرد. نتیجه‌گیری: یافته‌های حاضر نشان می‌دهد که تمرینات شنا با شدت متوسط می‌تواند منجر به بهبود در کیفیت اسپرماتوژنز شود و حداقل بخشی از آن از طریق تنظیم کاهشی فشار اکسایشی در بیضه‌ها اعمال می‌شود.