اثر کود‌های مولیبدات آمونیوم و سیلیکات‌سدیم ‌ بر ویژگی‌‌های کمی و کیفی گندم

مولیبدن(Mo) از عناصر ضروری و سیلیسیم (Si) از عناصر مفید برای رشد گیاه گندم می‌باشند. به منظور بررسی اثر مولیبدن و سیلیسیم بر عملکرد گندم (Triticumaestivum L.) در سال زراعی 91-1390، این آزمایش مزرعه‌ای در اراضی ایستگاه تحقیقات خاک و آب کرج روی گندم رقم شیراز انجام شد. این آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌‌های کامل تصادفی شامل دو فاکتور مولیبدن به‌صورت مولیبدات آمونیم در سه سطح صفر، 10 و 20 کیلوگرم در هکتار و سیلیسیم به‌صورت سیلیکات سدیم در سه سطح صفر، 300 و 600 کیلوگرم در هکتار و با سه تکرار در یک خاک شنی انجام گرفت. توصیه کودی بر اساس آزمون خاک و توصیه مؤسسه تحقیقات خاک و آب انجام شد. قبل از برداشت از هر کرت 10 نمونه تصادفی به منظور بررسی طول سنبله و تعداد دانه در سنبله برداشت شد و سپس بوته‌‌‌های گندم از سطح شش مترمربع کف‌بر شدند. صفات عملکرد دانه، کاه، وزن هزار دانه و درصد پروتئین دانه اندازه‌گیری شدند. نتایج تجزیه واریانس داده‌ها نشان داد در تیمارهایی که مولیبدات آمونیم به میزان 10 کیلوگرم در هکتار به خاک افزوده شده بود، اثر مثبت معنی‌داری در سطح یک درصد روی تعداد دانه در سنبله، عملکرد دانه و درصد پروتئین از خود نشان داد. به‌طوری‌که عملکرد دانه گندم به طور متوسط از 3566 کیلوگرم در هکتار به 4085 کیلوگرم در هکتار (53/14 درصد) و میزان پروتئین از 89/12 درصد به 42/14 درصد (12 درصد) افزایش داشت. غلظت مولیبدن دانه از 54/3 به 40/5 میلی‌گرم در کیلوگرم افزایش یافت. اثر مولیبدن بر طول سنبله، وزن هزار دانه و عملکرد کاه معنی‌داری نبود. تیمار 300 کیلوگرم در هکتار سیلیکات سدیم اثر معنی‌داری در سطح یک درصد بر عملکرد کاه داشت و مقدار آن را از 8074 کیلوگرم در هکتار به 9188 کیلوگرم در هکتار (14 درصد) افزایش داد.