اثر ورزش با اندام فوقانی و تحتانی بر ظرفیت‌های تنفسی و ورزشی بیماران آسمی

  سابقه و هدف: انجام تمرینات ورزشی منظم با کاهش علائم تنفسی، احساس تنگی نفس و ظرفیت ورزشی بیماری‌های انسدادی مرتبط است. بر این اساس، پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی فعالیت ورزشی اندام فوقانی و اندام تحتانی و ترکیب آن‌ها بر بهبود کارکرد ریوی و تهویه‌ای و هم‌چنین ظرفیت ورزشی بیماران آسمی، انجام گرفته است. مواد و روش‌ها: 36 بیمار آسمی (دامنه سنی 18-26سال) مراجعه‌کننده به آزمایش‌گاه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شهید چمران اهواز به‌طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تقسیم شدند. پرسش‌نامه کیفیت زندگی سنت‌جورج، شاخص‌های عمل‌کرد ریوی، تهویه‌ای (از طریق اسپیرومتر و گاز آنالایزر) و ظرفیت ورزشی (روی دوچرخه کارسنج) قبل و پس از 8 هفته برنامه تمرینی اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: پس از 8 هفته فعالیت تمرینی، فعالیت با اندام فوقانی و فعالیت ترکیبی (ترکیب اندام فوقانی و تحتانی) سبب افزایش معنی‌داری در شاخص‌های تنفسی (FVC) Forced vital capacity، Maximum voluntary ventilation (MVV) و Forced expiratory volume (FEV1) در ثانیه اول شد. هم‌چنین نسبت به پیش از تمرین شاخص‌های تهویه‌ایTidal volume (VT) ، Oxygen uptake (VO2)، Partial end-tidal O2 (PETO2) افزایش معنی‌داری را در سه گروه تمرینی پس از 8 هفته فعالیت تمرینی نشان دادند. نسبت مهم VE/MVV که نماین‌گر تنگی نفس ناشی از ورزش است، نیز کاهش یافت. بهبودی معنی‌داری در کیفیت زندگی بیماران در هر سه گروه (بر اساس اطلاعات پرسش‌نامه کیفیت زندگی سنت‌جورج) نیز مشاهده گردید.  نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که انجام فعالیت‌هایی با اندام فوقانی یا تحتانی و هم‌چنین ترکیب اندام تحتانی و فوقانی سبب بهبود (با نسبت‌های متفاوت) در عمل‌کرد ریوی، تهویه‌ای و ورزشی و کیفیت زندگی بیماران آسمی خفیف می‌شود. از این‌رو استفاده از هر سه نوع برنامه تمرین ورزشی با اندام فوقانی، تحتانی و ترکیب آن‌ها (ترجیحاً برنامه‌های اندام فوقانی و ترکیبی به دلیل تغییرات فاحش در شاخص FEV1) به عنوان روش مکمل هم‌زمان با درمان دارویی در بهبود مشکلات بیماران آسمی خفیف توصیه می‌‌شود