اثر همکاری مبتنی بر هدف و ساختار بر نوآوری محصول

محیط متلاطم، رقابت فزاینده و نیازهای متنوع و متغیر مشتریان، نقش نوآوری را در بقا و ارتقای مزیت رقابتی شرکت‌ها برجسته کرده است. محدودیت منابع دانشی و نیاز به پاسخگویی سریع به تغییرات آن‌ها را به همکاری در نوآوری واداشته است. در سال‌های اخیر مطالعاتی پیرامون چگونگی و میزان اثر انواع روش‌های همکاری‌های بر نوآوری انجام شده است. مقاله حاضر با گونه‌شناسی انواع همکاری مبتنی بر هدف و ساختار در تلاش است اثر آن‌ها بر نوآوری محصول را بسنجد. داده‌ها با استراتژی پیمایشی از شرکت‌های دانش‌بنیان پیرامون انواع همکاری‌های و نوآوری محصول آن‌ها گردآوری شده است. روایی به‌صورت محتوایی و پایایی نیز مبتنی بر آلفای کرونباخ معین گردید. نتایج نشان داد که همکاری علمی مهم‌ترین عامل در نوآوری بوده‌اند و همکاری بازار نیز کمترین تأثیر را بر نوآوری داشته است. همچنین در گونه همکاری بازار، همکاری با مشاور تأثیر معناداری بر خلق نوآوری داشته است؛ بااین‌حال همکاری با مشتریان، رقبا و تأمین‌کننده تأثیر معناداری روی خلق نوآوری نداشته‌اند. در بخش دوم نیز نتایج نشان داد که همکاری‌های بالادستی به‌طور معناداری اثرگذاری بیشتری بر نوآوری داشته و همکاری‌های پایین‌دستی کمترین تأثیر را بر نوآوری دارند.