اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ PYY3-36 و اشتها در افراد دارای اضافه وزن

مقدمه: با توجه به اینکه چاقی و اضافه وزن در سال‌های اخیر رشد فزاینده‌ای داشته است، این پژوهش با هدف بررسی اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمون ضد اشتهای PYY3-36 و میزان اشتها در افراد دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش‌ها: بدین منظور، 8 نفر از دانشجویان داوطلب مرد غیر ورزشکار دانشگاه شهید بهشتی تهران با میانگین سنی 11/2±14/22 سال، قد 69/7±28/175 سانتی‌متر، وزن 95/5±03/87 کیلوگرم و نمایه‌ی توده‌ی بدن 5/1±4/28 کیلوگرم بر مترمربع بررسی شدند. آزمودنی‌ها در دو جلسه با یک هفته فاصله به صورت توازن متقابل در دو شرایط هایپوکسی و نورموکسی فعالیت کردند. پروتکل تمرین به صورت متناوب در 5 مرحله‌ی فعالیت روی دوچرخه‌ی کار سنج با شدت 85 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 4 دقیقه و مراحل استراحتی با شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 2 دقیقه اجرا شد. در جریان اجرای تحقیق، شرایط محیطی و نیز شرایط تمرینی درهر دو جلسه یکسان سازی شد و فقط آزمودنی‌ها در جلسه هایپوکسی فعالیت خود را در شرایط کاهش فشار سهمی اکسیژن به میزان 15 درصد انجام دادند. نمونه‌های خونی، 15 دقیقه قبل از فعالیت و همین‌طور پس از فعالیت در زمان‌های 10،20،40،60،80 دقیقه گرفته شدند. با استفاده از تکنیک الایزا غلظت پلاسمایی PYY3-36 اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نوع محیط تفاوتی بر میزان پاسخ PYY3-36 نداشت (1/0=P)؛ اما فعالیت باعث افزایش آن،به خصوص در شرایط نورموکسی ‌شد. هم‌چنین محیط نتوانست تفاوت معنی‌داری را در میزان اشتها ایجاد کند (872/0P=)، هرچند در هر دو جلسه بعد از فعالیت تمایل به کاهش اشتها وجود داشت. نتیجه‌گیری: فعالیت باعث افزایش سطوح گردشی PYY3-36 و کاهش میزان اشتها می‌شود، ولی بین دو محیط هایپوکسی و نورموکسی تفاوتی وجود ندارد.