اثر دگزامتازون بر فیبروز ریوی القاشده با بلئومایسین در مدل موشی سیستمیک اسکلروزیس

زمینه و هدف: سیستمیک اسکلروزیس(SSc)  یا اسکلرودرمی، یک بیماری مزمن بافت همبند با اتیولوژی نامشخص است. این‌ بیماری‌ مزمن با تغییرات عروقی، اختلالات سیستم ایمنی و فیبروز ارگان‌های داخلی مشخص می‌‌گردد. گرفتاری ریوی به‌صورت  (Interstitial Lung Disease) ILD، یک درگیری شایع و علت اصلی مرگ در بیماران SSc می‌باشد. تاکنون هیچ درمان مؤثری برای بیماری مشخص نشده است. براساس شواهدی که التهاب را عامل اولیه بروز فیبروز در SSc مطرح می‌کنند، گلوکوکورتیکوئیدها برای درمان  SSc-ILDپیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر درمانی دگزامتازون در مدل موشی سیستمیک اسکلروزیس انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی برای ایجاد فیبروز ریوی، بلئومایسین به‌صورت زیرجلدی به موش‌های BALB/c تزریق گردید. جهت مداخله با دگزامتازون، موش‌ها 14 دوز دارو را به‌صورت داخل صفاقی دریافت کردند. به‌منظور تعیین اثربخشی دگزامتازون، ارزیابی هیستوپاتولوژیکی و میزان فیبروز ریه با ماسون تریکروم انجام شد. یافته‌ها: در این بررسی، بلئومایسین، فیبروز ریوی شدید را القا کرد و تزریق دگزامتازون به‌صورت معنی‌‌داری، میزان رسوب کلاژن و فیبروز ریه را کاهش داد (0001/0>p). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد دگزامتازون قادر است فیبروز ریوی القاشده با بلئومایسین در مدل موشی اسکلرودرمی را کاهش دهد؛ بنابراین درمان با دگزامتازون ممکن است در مهار فیبروز ریوی بیماران مبتلا به SSc مؤثر واقع گردد.