اثر تزریق داروی SCH23390 و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی

با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت می‎کردند، یک گروه SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی) با دوز 5/7 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده­های D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH23390 5/7 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت می­کردند. حجم شیره معده با سرنگ 2 سی­سی مورد یررسی قرار گرفت و با کمک نرم‎افزار آماری SPSS گروهها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافته‎های مطالعه نشان داد که SCH23390 (5/7 میکروگرم) توانست به­طور معنی‎دار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را به‎طور معنی‎دار تحت تأثیر قرار دهد اما همراه با SCH23390 به طور معنی‎داری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافته‎های پژوهش حاضر نشان می‎دهند که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تأثیر بسزایی دارد به طوری که آگونیست­های دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیست­های دوپامین میزان ترشح بزاق را افزایش می‎دهند.