اثر بخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کیفیت زندگی و شادکامی زنان مبتلا به سرطان سینه شهر اهواز

مقدمه: باتوجه به آثار روانی ناشی از ابتلا به سرطان بکارگیری درمان های روانشناختی در کاهش آثار روانی مربوط به ابتلا به سرطان سینه اهمیت زیادی دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیردرمان­مبتنی بر شفقت بر کیفیت زندگی و شادکامی  زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: طرح پژوهش از نوع پیش­آزمون- پس­آزمون می­باشد. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی زنان  دارای سرطان سینه مراجعه کننده به مراکز درمانی  در سال 95-96  شهر اهواز بود که از میان آن­ها 24  نفر به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. از این تعداد  12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه به شکل تصادفی ساده- به قید قرعه-، گماشته شدند. گروه آزمایش 12 جلسه مداخله مبتنی بر شفقت دریافت کرد. ابزار استفاده شده در این پژوهش شامل پرسش­نامه­ی کیفیت زندگی (WHOQOL-BREF) و پرسش­نامه­ی شادکامی آکسفورد(AHQ)  بود که در آخرین جلسه مداخله شرکت کنندگان به این ابزارها مجددا پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از روش­های آماری توصیفی  شامل میانگین و انحراف معیار نمرات و به منظور کنترل متغیرهای مداخله گر در پیش آزمون از  تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش بیانگر آن است که میانگین های کیفیت زندگی دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون به ترتیب 88/20± 83/79، 53/10± 58/45 و میانگین های شادکامی دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون به تریب34/16± 33/92، 57/14 ± 58/ 45 که این مقادیر در تحلیل کواریانس چند متغیری از لحاظ آماری معنی دار است( 001/0P<). نتیجه گیری: درمان مبتنی بر شفقت  توانسته است میزان کیفیت زندگی و شادکامی زنان مبتلا به سرطان سینه  را افزایش دهد می توان دلایل این اثر بخشی را به تاکید این درمان بر مولفه های شفقت و مهربانی و از طرف دیگر به مولفه های خاص درمان مبتنی بر شفقت نسبت داد.