اثر بخشی آموزش بخشایشگری بر افزایش عواطف مثبت و همدلی زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول

زمینه و هدف:. پژوهش حاضر، با هدف اثر بخشی آموزش بخشایش گری بر افزایش عواطف مثبت و همدلی زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول در سال 1392 انجام گرفت. روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی با طرح پیش آزمون – پس آزمون به همرا گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش 67 نفر از زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول بود که از بین آنها، نمونه ای مشتمل بر 30 نفر با شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب، سپس آنها را به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره جایگزین کردیم و مداخله آموزشی به مدت 6 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه، هفته ای یکبار برای گروه آزمایش اجرا گردید. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های انگیزه های بین فردی مرتبط با آسیب (1998)، عواطف مثبت و منفی (1988)، صفت همدلی باتسون (1997) بود، که قبل و بعد از مداخله و در دوره پیگیری برای گروه ها اجرا شد. داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل کوواریانس و t همبسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مقدار 05/0> p به عنوان سطح معنی داری تفاوتها با نرم افزار spss22 درنظر گرفته شد . یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش بخشایش گری بر انگیزه های بین فردی مرتبط با آسیب و مولفه های آن (اجتناب و دوری – انتقام) عواطف مثبت و منفی و همدلی تاثیر مثبت معنی داری داشته است. نتیجه گیری: آموزش بخشایش گری، رویکردی مفید و مناسب برای کاهش رنجهای عاطفی و مشکلات برخاسته از طلاق زنان است.