اثرپیش آماده سازی تمرینات استقامتی بر تعادل رتهای مبتلا به پارکینسون دارای استرس پریناتال

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون یک بیماری اختلالی در سیستم عصبی به علت تخریب نورونهای دوپامینرژیک است. سیستم دوپامینرژیک به اختلالات عصبی ناشی از قرار گرفتن در معرض عوامل استرس زای اولیه حساس می باشد . تجارب مثبت حرکتی یکی از قدرتمندترین درمانها برای افزایش نوروپلاسیتیستی و عملکرد حرکتی در هر زمان از زندگی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر پیش آماده سازی تمرینات استقامتی بر تعادل رتهای مبتلا به پارکینسون دارای استرس پریناتال بود. روش بررسی:روش تحقیق از نوع تجربی می باشد. تعداد 48 نوزاد رت نر30 روزه که نیمی از آنها تحت استرس پریناتال قرار گرفته بودند بطور تصادفی در 8 گروه؛ بدون استرس (کنترل، شم، پارکینسون، تمرینات استقامتی+ پارکینسون) بااسترس (کنترل، شم، پارکینسون، تمرینات استقامتی+ پارکینسون) تقسیم شدند. پس از 8 هفته تمرینات استقامتی، جهت ایجاد مدل پارکینسونی، حیوانات جراحی استریوتاکس گردیدند. بعد از سه هفته از آزمون آپومورفین جهت تشخیص پارکینسون و از آزمون تعادل balance beam جهت ارزیابی تعادل استفاده شد. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل گردید. یافته ها:نتایج نشان  داد تمرینات استقامتی باعث تعادل بهتر در هر دو گروه با و بدون استرس پریناتال شد (05/0< P). همچنین استرس پریناتال باعث کاهش تعادل شد، اما این کاهش معنا دار نبود(P=0/059) و نیز استرس پریناتال باعث کاهش اثرات سودمند ورزش بر آزمون تعادل شد (05/0< P).  نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد استرس پریناتال باعث کاهش تعادل رتهای پارکینسونی میگردد و تمرینات استقامتی اثرات منفی استرس پریناتال را کاهش داده که به دنبال آن کاهش اثرات منفی پارکینسون بر تعادل مشاهده می شود.