اثربخشی واقعیت‎درمانی به شیوه موردی بر افراد مبتلا به افسردگی اساسی دارای سابقه اقدام به خودکشی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت‎درمانی به شیوه موردی بر افراد مبتلا به افسردگی اساسی و سابقه اقدام به خودکشی انجام پذیرفته است. مواد و روش‌ها: نوع مطالعه این پژوهش، شبه‎آزمایشی همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. در راستای این پژوهش، با روش نمونه در دسترس 14 نفر از بیماران دارای سابقه اقدام به خودکشی با تشخیص افسردگی اساسی در بیمارستان امام سجاد (ع) تهران انتخاب شدند و با روش تصادفی در دو گروه هفت نفری آزمایـش و گواه جاگذاری شدند؛ روش کار از نوع کار آزمایی بالینی بود. بیماران به‌وسیله پرسش‌نامه افسردگی بک (BDI-II) مورد سنجش قرار گرفتند. به گروه آزمایش پنج جلسه مداخله واقعیت‎درمانی ارائه گردید؛ گروه کنترل تنها دارو دریافت کردند. در پایان مجدداً هردو گروه پرسش‌نامه افسردگی بک را تکمیل کردند. پس از گردآوری داده‌ها و با کنترل پیش‌آزمون تجزیه‌وتحلیل آن‌ها به‌صورت توصیفی و استنباطی با استفاده از شاخص آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره مقایسه گردید. یافته‌ها: نتایج نشان دادند اگرچه واقعیت‎درمانی و دارودرمانی در کاهش افسردگی تأثیر داشتند، ولیکن واقعیت‎درمانی مؤثرتر بوده است؛ به‌گونه‌ای که شاخص بهبودی برای متغیرهای افسردگی در گروه واقعیت‎درمانی میانگین کمتری از گروه دارو درمانی داشتند، و واقعیت‎درمانی به نسبت دارودرمانی با سطح معناداری (۰٫۰۵p<) بر کاهش افسردگی افرادی که اقدام به خودکشی داشتند تأثیر بیشتری نشان داد که از لحاظ آماری تفاوت معناداری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد می‌شود از روش درمانی مداخله‌ای واقعیت‎درمانی برای کاهش افسردگی افرادی که اقدام به خودکشی دارند، استفاده شود.