اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی و احساس تنهایی نوجوانان مراکز شبه خانواده

مقدمه: خانواده، بزرگترین و اصلی‌ترین نقش تربیتی در جوامع را ایفا می‌کند، به نحوی که والدین به‌عنوان ارکان بنیادی این نهاد، رشد اجتماعی و عاطفی فرزندان را میسر می‌سازند. آن چیزی که نقش خانواده را پررنگ ‌تر می‌نماید آثار سوء رشدی، تربیتی، رفتاری، اجتماعی و شخصیتی بر فرزندان می‌باشد. در این مطالعه تاثیر مداخله پذیرش و تعهد بر معنای زندگی و احساس تنهایی نوجوانان بی و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده بررسی شده ‌است. روش: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با گروه کنترل و دوره‌ی پیگیری بود. جامعه‌آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان بی و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده شهر اصفهان در سال 1394 بود. سی نوجوان در این پژوهش شرکت کردند (گروه آزمایش پانزده نفرو گروه کنترل پانزده نفر) گروه آزمایش در هشت جلسه یک ساعته تحت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. ‌داده‌ها با استفاده از مقیاس‌های احساس تنهایی UCLA (راسل و همکاران،1980) و مقیاس معنای زندگی (وانگ،2012) قبل از مداخله، پس از مداخله و در پیگیری جمع‌آوری شدند. آزمون تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری برای بررسی نتایج به‌کار گرفته شدند. نتایج: تحلیل داده‌های پژوهشی حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد، احساس تنهایی را در اعضاء گروه آزمایش به‌طور معناداری کاهش و معنای زندگی را در آن‌ها افزایش داده است.(001/≥P) این تغییرات در مرحله پیگیری نیز پایدار بود. بحث و نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با تقویت حس پذیرش نسبت به وقایع ناخواسته زندگی، قدرت انطباق و تعهد به آینده، میزان سازگاری و امید را افزایش می‌دهد. لذا این مداخله می‌تواند برای افزایش معنا در زندگی و کاهش احساس تنهایی در میان این گروه از نوجوانان به‌کار گرفته شود.