اثربخشی توحید درمانی بر بهبود کنش‌های اجرایی و کاهش پرخاشگری زندانیان مبتلا به اختلال شخصیت

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی توحید درمانی بر بهبود نارسایی کنش‌های اجرایی و کاهش پرخاشگری مجرمین زندانی مبتلا به اختلال شخصیت بود. روش پژوهش شبه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. روش پژوهش حاضر جامعه مورد مطالعه‌ی این پژوهش مردان زندانی یکی از واحدهای مشاوره‌ زندان مرکزی شهر مشهد بودند (408 نفر). از میان آن‌ها 21 نفر که ملاک‌های ورود را دارا بودند، به صورت در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی (12 نفر گروه آزمایش و 9 نفر گروه کنترل) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش حاضر پرسشنامه چند محوری شخصیتی میلون 3، مقیاس نارسایی کنش‌های اجرایی بارکلی و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش نشان داد که توحید درمانی منجر به بهبود در کنش‌های اجرایی و کاهش پرخاشگری شد؛ بنابراین، با توجه به نتایج پژوهش می‌توان بیان کرد که توجه به مشکلات روان‌شناختی زندانیان امری ضروری است و توحید درمانی می‌تواند در بهبود مشکلات روان‌شناختی زندانیان نقش زیادی داشته باشند.