اثرات حاد پروتکل های مختلف کشش ایستا و پویا بر عملکرد آزمون توانی وینگیت

چکیده هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر پروتکل‌های مختلف کششی هنگام گرم کردن بر عملکرد توانی در آزمون وینگیت بود. به این منظور، 18 دانشجوی پسر (میانگین سن 64/1±66/22 سال، وزن 4/5±5/65 کیلوگرم و قد 3/6±177 سانتی‌متر) انتخاب شدند و 5 پروتکل مختلف گرم کردن با زمان‌های مختلف کشش پویا (30،60 و 90 ثانیه ای) و یک جلسه ترکیبی کشش ایستا و پویا را در روزهای جداگانه انجام دادند. در هر جلسه آزمودنی‌ها بلافاصله بعد از کشش، آزمون وینگیت را انجام دادند. نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنادار اوج توان بی‌هوازی نسبی (001/0=p)، میانگین توان بی‌هوازی نسبی (001/0=p) و شاخص خستگی (001/0=p) در تمامی جلسات کشش نسبت به جلسه بدون انجام کشش بود؛ همچنین اوج توان بی‌هوازی نسبی در تمام جلسات دارای زمان‌های مختلف کشش پویا نسبت به جلسه ترکیبی کشش ایستا و پویا افزایش معناداری نشان داد (001/0=p). با این حال تفاوت معناداری بین جلسات مختلف کشش پویا مشاهده نشد. بنابراین، انجام 30 ثانیه کشش پویای عضلات درگیر بدون انجام کشش ایستا قبل از فعالیت‌های کوتاه مدتی (کمتر از 30 ثانیه) که به توان حداکثر نیاز دارند، کافی به نظر می رسد.