اثرات اسید جاسمونیک و میکوریز آربوسکولار بر رشد و خصوصیات اکوفیزیولوژیکی دانهال‏ های پستۀ تحت تنش خشکی

خشکی از مهم‏ترین تنش‏های محیطی رایج در کشور است که بر مراحل مختلف رشد و نمو گیاهان تأثیر می‏گذارد. به‌منظور بررسی آثار تلفیقی قارچ میکوریز آربوسکولار (Glomus intratadices) و اسید جاسمونیک بر ویژگی‏های رشدی و اکوفیزیولوژیکی دانهال‏های پستۀ رقم قزوینی تحت تنش خشکی، آزمایش گلخانه‏ای با سه فاکتور میکوریز (میکوریز و بدون میکوریز)، اسید جاسمونیک (غلظت صفر، 50 و 100 میکرومولار) به‏صورت محلول‏پاشی برگی در سه نوبت، با فاصلۀ زمانی هر سه هفته یک‌بار و سطوح مختلف خشکی به‏صورت دور آبیاری یک روز به‌منزلۀ شاهد، 3، 6 و 10 روز در میان به روش وزنی و بر‌اساس ظرفیت زراعی، با سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی روی دانهال‏های سه‌ماهۀ پسته انجام شد. نتایج نشان داد که پس از 70 روز تیمار خشکی، با افزایش شدت تنش خصوصیات رویشی دانهال‏ها به‌طور معنا‏داری کاهش یافتند. ویژگی‏های اکوفیزیولوژیکی دانهال‏های پسته از‌قبیل محتوای رنگیزه‏های فتوسنتزی، Fv/Fm و شاخص عملکرد (PI) نیز تحت‌تأثیر خشکی کاهش نشان دادند. گیاهان میکوریزی کمتر تحت‌تأثیر تنش قرار گرفتند و همزیستی میکوریزی به بهبود قابل‏ ملاحظۀ‏ این پارامترها نسبت به شاهد منجر شد. محلول‏پاشی برگی دانهال‏ها با اسید جاسمونیک سبب کاهش ارتفاع ساقه، وزن خشک برگ، محتوای کلروفیل a و مجموع کلروفیل و افزایش حجم سیستم ریشه‏ای شد.