اثر سینرژیسم داروهای ضد التهابی ایبوپروفن وایندومتاسین در رده ی سلول سرطانی k562 در شرایط آزمایشگاهی

سیکلواکسیژناز یک آنزیم کلیدی برای تولید پروستاگلاندین ها می باشد، که دارای سه ایزوفرم مختلف cox-1 cox-2, و cox-3 می باشد. گزارش شده است که میزان cox-2 در سرطان های مختلف افزایش پیدا می کند. مهارگرهای cox-2 موجب القای آپوپتوز و مهار رشد سلول های سرطانی می شوند. بنابراین cox-2 ممکن است یک هدف مولکولی برای درمان سرطان باشد. برای این منظور ابتدا سلول های k562 کشت داده شد؛ سپس غلظت های مختلف از داروهای مذکور تهیه و خواص ضد توموری آن ها در 24، 48 و 72 ساعت بعد از تیمار به روش mtt سنجیده شد. درمرحله ی بعد باتوجه به ic50 داروها، ترکیبی از دو دارو در غلظت های مختلفی تهیه شد و اثر ضد سرطانی آنها نیز توسط روش mtt مورد سنجش قرار گرفت و غلظت سینرژیسمی آن با نرم افزار compusyn بررسی گردید. همچنین برای بررسی آپوپتوز از الکتروفورز dna و رنگ آمیزی dapi استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان داد که ic50 بدست آمده برای ایبوپروفن و ایندومتاسین به ترتیب برابر با 315 و 1327 میکرو مول بر لیتر گردید. داروهای ترکیبی نیز به طور معنی داری موجب کاهش بقا و افزایش آپوپتوز می-گردند و تنها در غلظت 800 دارای اثر سینرژیسمی هستند. نتایج حاصل از الکتروفورز و رنگ آمیزی سلول ها نیز نشان داد که این داروها دارای اثر آپوپتوزی بودند. از نتایج بدست آمده می توان چنین استنباط کرد که اثر مهاری ایبوپروفن، ایندومتاسین و همچنین داروی ترکیبی بر روی سلول های k562 وابسته به زمان و دوز می باشد، که بیشترین اثر مهاری در 72 ساعت بعد از تیمار و بالاترین غلظت مشاهده شد. با توجه به میزان ic50، ایبوپروفن نسبت به ایندومتاسین در غلظت بیشتری موجب کاهش بقای 50 درصد از سلول های k562 می شود. داروهای ترکیبی نیز نقش موثرتری در کاهش رشد سلولی دارند. بر اساس نتایج، داروهای یاد شده ممکن است برای پیشگیری و درمان لوسمی میلوئیدی مزمن موثر واقع شوند.