بررسی منحنی شکست سازه های فولادی با قاب مهاربندی هم محور در اثر خرابی پیش رونده حین زلزله

امروزه ارزیابی عملکرد سازه ها در برابر زلزله، به یکی از بحث های رایج در بین محققین تبدیل شده است. یکی از ابزارهای کلیدی در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای سازه ها، توابع شکنندگی است که احتمال فراگذشت سرویس سازه از یک سطح سرویس مشخص را برای چندین سطح خطر از جنبش های لرزه ای زمین بیان می نماید. هدف از این مطالعه، تعیین منحنی شکنندگی آسیب پذیری لرزه ای سیستم ساختمانی قاب مهار بندی هم محور فولادی طراحی شده بر اساس آیین نامه ی طراحیasce7-10/ibc2012 بر روی خاک نوع d در منطقه ای با خطر لرزه ای زیاد می باشد. مدل های مورد نظر، ساختمان 6 طبقه ی مهار بندی فولادی با دو حالت، یکی با اجرای صحیح و دیگری دارای 10% خطای اجرایی در نصب بادبند می باشند. مدلسازی این ساختمان ها با در نظر گرفتن 13 نوع زلزله ی حوزه ی نزدیک در نرم افزار opensees انجام شده و تحلیل تاریخچه ی زمانی غیرخطی افزایشی برروی مدل ها انجام گرفته است. در این بررسی، تغییر مکان جانبی نسبی سازه ها به عنوان شاخص خرابی در نظر گرفته شده است. حدود تعیین شده برای تغییر مکان جانبی نسبی برای حالات فرو گذشت مختلف از آیین نامه ی asce41-06 استفاده شده است که این حالات فروگذشت عبارتند از: immediate operation(io)، life safety(ls) و collapse pervision(cp) سپس منحنی شکست سازه ها برای دو حالت یاد شده ترسیم گردیده و با حذف تک ستون بحرانی در همان آنالیز برای تمامی مقادیر افزایشی هر زلزله، dcr ستون های باقی مانده از هر ساختمان مورد برسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از مقایسه ی دو ساختمان با دو منحنی شکست متفاوت نشان می دهد که سطح سرویس ls برای ساختمانی که با 10% خطای اجرایی مدل شده است از لحاظ dcr ،28/21% و برای سطح سرویس cp، 23/44% بیشتر از ساختمانی که به طور صحیح مدل شده، می باشند.