سحر از دیدگاه قرآن و روایات و علم روز

سحر در لغت به معانی زیر به کار رفته است. 1- «هرچیزی که با یاری شیطان انجام گرفته باشد» 2- «اخراج باطل به شکل حق است که به آن خدعه و نیرنگ می گویند» 3- «هر چیزی که مأخذ و منبع آن دقیق و لطیف باشد » 4- « مجازاً برخی از بیانها و سخنها نیز سحر نامیده شده است» اما سحر در اصطلاح عبارت از عمل خارق العاده است که اسباب و علل آن مخفی می باشد. و آثاری از خود یا بواسطه نوشتن یا بواسطه گفتن یا چند چیز را به وضع خاص در جاهایی دفن کردن و مانند اینها... در وجود انسانها می گذارد. در رابطه با واقعیت و عدم واقعیت داشتن سحر چنانچه گذشت بین آیات و روایات هیچ تناقضی وجود ندارد. بلکه هر کدام از آنها قسمی از سحر را اشاره دارد. به نظر میرسد همانگونه که گذشت نظریه صحیح آن است که هرچند ساحر قادر به تغییر دادن ذات اشیاء نیست ولی همین که میتواند بر ذهن یا جسم ا فراد تاثیر گذارد باید واقعیت داشتن آن را پذیرفت در حرام بودن سحر احدی از علماء مخالفت نکرده اند بلکه به اتفاق آراء سحر را فی الجمله را حرام می دانند. یعنی به نحو موجبه جزئیه حرام است نه به نحو موجبه کلیه که همه اقسام سحر را شامل شود. به عبارت دیگر بعضی از اقسام سحر حرام اند نه همه اقسام آن. همچنین بعضی ها سحر را به طور مطلق حرام می دانند چه قید اضرار باشد و چه نباشد. و در مقابل برخی از علماء قائل به حرمت سحر به طور مطلق نیست یعنی سحر نافع را جائز می دانند. در ر ابطه با دفع ضرر سحر با سحر می توان گفت که ظهور اخبار در این است که در هر زمانی جائز است لکن در صورت ضرورت نه همه جا اما مسحور شدن پیامبر به نحوی که در روایت آمده است موجب خدشه دار شدن پیامبری پیامبر و سلب اعتماد مردم از او میشود زیرا اگر به روایت توجه کنیم در آن آمده است پیامبر کاری را که انجام نداده بود تصور میکرد انجام داده است. این یعنی در فکر پیامبر تأثیر گذارده بود. پس توجیهات درست نیست. از سوی دیگر نیز بر فرض صحت روایت سحر النبی ادعای کفار ثابت می شود که این نیز خلاف آموزه های قرآن و سیاق آیه که در رد قول کفار است می باشد. در ارتباط با حقیقت جادو در علم روز نیز این نتیجه به دست آمد که نظریه پردازان سعی نکرده اند تا ماهیت اعمال جادویی را مورد بررسی قرار دهند و به کنه و چیستی این گونه اعمال راه پیدا کنند، بلکه تنها در راستای توصیف و تبیین ظاهری آنها گام برداشته اند.