مقایسه اثربخشی آموزش گروهی خانواده درمانی بین نسلی با خانواده درمانی ساختی بر کاهش تعارض و بهبود روابط والد - نوجوان

هدف از انجام پژوهش حاضر،مقایسه اثربخشی آموزش گروهی خانواده درمانی بین نسلی و ساختاری بر کاهش تعارضات والد نوجوان و بهبود روابط ولی فرزندی بود. درگام اول از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده 300 دانش آموز دختر و پسر انتخاب شدند و مقیاس سنجش تعارض (فرم نوجوان) و پرسشنامه روابط ولی فرزندی بر روی آنها اجرا شد. 60 نفر از والدین دانش آموزانی که بیشترین میزان تعارض و پایین ترین سطح روابط با والدین را داشتند،از طریق غربالگری انتخاب شدند و درگروه های آزمایشی وکنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند. قبل و بعد از ارائه آموزش ها مقیاس سنجش تعارض(فرم والد) بر روی والدین اجرا شد. همچنین بر روی فرزندان آنها نیز به عنوان پس آزمون پرسشنامه روابط ولی فرزند اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که علاوه بر کارآمدی معنادار هر دو رویکرد در کاهش تعارض هاو بهبود روابط با مادر، رویکرد ساختی اثربخشی بالاتری نسبت به رویکرد بین نسلی در کاهش میزان تعارضات داشت (p<0/05) اما در بهبود روابط با مادر تفاوت معناداری بین رویکردها مشاهده نشد (p<0/05) . درحالی که اثربخشی هر دو رویکرد بر بهبود روابط با پدر معنادار نشد(p<0/05).بنابراین مفاهیم دیدگاه بین نسلی و ساختاری می توانند درکاهش میزان تعارض ها بین والدین و فرزندان سودمند باشد و موجب بهبودی روابط بین آنها نیزگردند.