مقایسه اثر بخشی روش درمان شناختی- رفتاری با روش درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی تیزدل بر نشخوار فکری زنان نابارور افسرده شهر شیراز

هدف این مطالعه نیمه آزمایشی که در سال 1390 انجام گردید، عبارت بود از مقایسه اثر بخشی روش درمان شناختی- رفتاری با روش درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن تیزدل بر نشخوار فکری زنان نابارور افسرده. در این پژوهش، از میان زنانی که به متخصصین زنان زایمان و ناباروری شهر شیراز مراجعه کرده و توسط این متخصصین تشخیص ناباروری برای آنان داده شده بود، پس از انجام آزمون افسردگی بک 2 و اجراء مصاحبه تشخیصی( بر اساس ملاکهای تشخیصی dsm-iv ) توسط روان پزشک، تعداد 30 نفر که افسرده نیز تشخیص داده شدند، به صورت نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شده و به تصادف در سه گروه ده نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. پس از اجراء مقیاس پاسخ به نشخوار فکری از سه گروه ، در مورد دو گروه آزمایشی به ترتیب درمان شناختی – رفتاری (12 جلسه هفتگی) و درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن( 8 جلسه هفتگی) اعمال شد. پس از پایان دوره ویک ماه بعد از آن نیز آزمون پاسخ به نشخوار فکری برای هر سه گروه اجرا گردید و یافته ها با استفاده از نرم افزار spss-19 مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که هر دو روش قادر به کاهش نشخوار فکری در زنان نابارور بودند(25/28f = ،0001/ p= ). ). اما تفاوت معناداری بین گروه حضور ذهن با شناختی- رفتاری مشاهده نشد(14/.=p ). آزمون t وابسته حاکی از توانایی بیشتر روش درمان حضور ذهن در پیش گیری از عود بود(03/ p= ). بنا بر این نتیجه گرفته شد که، گرچه هر دو روش از کارآیی لازم برای درمان برخوردارند، اما درمان حضور ذهن به واسطه عود کمتر از ارجحیت بیشتری برخوردار است. واژه های کلیدی: نشخوار فکری ، شناختی رفتاری ، حضور ذهن، زنان، ناباروری، افسرده