بررسی تنگناهای طبیعی توسعه ی فیزیکی شهر پاوه با استفاده از dem با تکیه بر عوارض ژئومورفولوژی

چکیده: توپوگرافی و عوارض ژئومورفولوژی در مکان گزینی، گسترش، توسعه ی فیزیکی و مورفولوژی شهرها تأثیر بسزایی دارند. هدف اصلی این پایان نامه، شناسایی تنگناهای طبیعی(ژئومورفولوژی و توپوگرافی) و پیشنهاد مکانهای مناسب جهت تعیین سمت توسعه فیزیکی شهر پاوه می باشد. محدوده-ی?مطالعه?شده?شامل محدوده ی شهر پاوه تا سال 1384 و شعاع 1 کیلومتری آن می باشد که با موقعیت جغرافیایی 46 درجه و 20 دقیقه تا 46 درجه و 23 دقیقه طول شرقی از نصف النهار گرینویج و 35 درجه و 1 دقیقه تا 35 درجه و 4 دقیقه ی عرض شمالی از استوا، در غرب ایران قرار گرفته است. این منطقه دارای مساحت 16875646 متر مربع بوده و با متوسط ارتفاع 1530 متر از سطح دریا، یکی از شهرهای مرتفع استان کرمانشاه و کشور می-باشد. در این پژوهش، بررسی تنگناها ی طبیعی توسعه ی فیزیکی شهر پاوه در طی 50 سال و در دو دوره ی زمانی شامل دوره های اول، از سال 1334 تا 1371 و دوره ی دوم از سال 1371 تا 1384 مورد مطالعه قرار گرفته است. بدین منظور در محیط gis ابتدا dem منطقه را تهیه، سپس نقشه های شیب، جهت شیب، ارتفاع و همچنین نقشه ی ژئومورفولوژی منطقه ی مورد مطالعه تهیه گردید. محدوده-های توسعه یافته (در هر دو دوره) بر اساس فاکتورهای فوق بررسی و در موقعیت های مناسب و نامناسب مشخص گردید. در این تحقیق پس از تهیه لایه های فیزیوگرافی و ژئومورفولوژی محدودی شهر و حریم یک کیلومتری از آن، اقدام به پیش بینی و مکان یابی مناسب برای توسعه شهر در آینده گردیده است، که در یک روش بر اساس توسعه شهر در دو دوره گذشته و در روش دیگر بر اساس نظر کارشناسی و اصول شهرسازی صورت گرفت و سپس این دو نقشه ی مکان یابی مقایسه گردیدند. شیب بالا منطقه، مسیل ها بویژه مسیل دره ی آسیابان، تپه های داخل شهر و گسل ها تنگناهای را برای توسعه به وجود آورده اند.