تاثیر آموزش اشاره بر مهارتهای گفتار وزبان بیماران مبتلا به اختلالات طیف اتیسم

چکیده: زمینه و اهداف: درمان و توانبخشی ناتوانیهای گفتارو زبان بیماران مبتلا به اختلالات طیف اتیسم اغلب کاری دشوار و چالش برانگیز است. بنابراین بهره گیری از یک روش مداخله ای آسان و موثر مانند آموزش اشاره جهت تکمیل روند توانبخشی گفتار وزبان بسیار ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر به منظور بررسی فرضیه ی فوق یعنی تاثیر آموزش اشاره بر مهارتهای گفتاری و زبانی بیماران مبتلا به اختلالات طیف اتیسم 3-6 سال انجام گردیده است. مواد و روش ها: 56 بیمار (دختر پسر) مبتلا به اختلالات طیف اتیسم در محدوده ی سنی 3-6 سال در این مطالعه ی نیمه تجربی شرکت داده شدند. 28 نفر از افراد انتخاب شده بصورت تصادفی در گروه آزمایش و بقیه در گروه کنترل قرار گرفتند. مداخله ی درمانی شامل 36 جلسه ی آموزش اشاره یکساعته بود.مهارتهای گفتاری، زبان دریافتی و زبان بیانی آنها توسط آزمون نیوشا و مهارت تقلید کلامی آنها توسط آزمون تقلید کلامی ارزیابی شد. بحث و نتیجه گیری: داده ها با استفاده از آزمونهای پارامتری تی دو گروه مستقل و تی زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که امتیازات در مهارتهای زبان بیانی، زبان درکی، گفتار و تقلید کلامی در گروه مداخله افزایش یافته بود. براساس یافته های این پژوهش می توان چنین استنباط نمود که آموزش اشاره در این مطالعه بطور معناداری باعث بهبود مهارتهای گفتار، زبان دریافتی، زبان بیانی و تقلید کلامی کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم می گردد. کلید واژه ها: اختلالات طیف اتیسم؛ زبان بیانی؛ زبان دریافتی؛ گفتار؛ تقلید کلامی