بررسی اثربخشی درمان کوتاه مدت متمرکز بر فراشناخت، بر بیماران مبتلا به اختلال هراس اجتماعی: مطالعه موردی

در این مطالعه، اثربخشی یک روش جدید درمانی برای اختلال هراس اجتماعی مورد بررسی قرار گرفت. اگرچه تمرکز اصلی درمان اختلال هراس اجتماعی به طور غالب، شناختی است، تأکید بر تمرکز بیشتر بر راهبردها و باورهای فراشناختی می تواند ما را قادر سازد تا تغییر شناختی را افزایش دهیم و درمانی کوتاه مدت و اثربخش ایجاد نماییم. بر اساس رویکرد فراشناختی، افکار و عقاید منفی در مورد خود اجتماعی، از سبک پردازش ایجاد شده بوسیله فراشناخت های فرد بوجود می آیند. بنابراین، درمان بر اصلاح سبک پردازش، قبل، در حین و بعد از رویارویی با موقعیت اجتماعی تمرکز می کند. در این روش، از آغاز درمان، تأکید بیشتری بر اصلاح توجه به خود از طریق پایش توجه بیرونی در جلسات درمان و خارج از جلسات وجود دارد. این موضوع، با تأکید بر برطرف ساختن نگرانی و نشخوار ذهنی در دو جلسه اول درمان همراه می شود. طرح مطالعه موردی (6n=) با تکرار a-b همراه با خط پایه چندگانه و پیگیری سه ماهه به کار برده شد. شرکت کنندگان، در جلسات تعیین خط پایه، پایان درمان و همچنین در جلسه پیگیری، مقیاس های فراشناخت هراس اجتماعی، حساسیت جسمانی، هراس اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی و اجتناب و آشفتگی اجتماعی را کامل نمودند. ضمن این که برای ارزیابی روند بهبودی، در ابتدای جلسات دوم، چهارم، ششم و هشتم، مقیاس های ترس از ارزیابی منفی، اجتناب و آشفتگی اجتماعی و حساسیت جسمانی اجرا گردید. نتایج نشان داد که همه بیماران به طور بالینی، بهبود معناداری در دامنه ای از نتایج استاندارد به دست آمده از مقیاس های خاص هراس اجتماعی یافتند. این نتایج در پیگیری نیز حفظ شده بود. بنابراین، درمان فراشناختی می تواند درمانی اثربخش و کوتاه مدت برای اختلال هراس اجتماعی باشد. با توجه به بدیع بودن این بررسی، پر واضح است که ارزیابی های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.