کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت فوقانی در مقایسه با موقعیت تحتانی

هدف: مقایسه نتایج و عوارض کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت‌های فوقانی و تحتانی. روش پژوهش: این مطالعه به روش کوهورت موازی، بر روی 106 چشم از 106 بیمار مبتلا به گلوکوم مقاوم انجام شد که به طور متولی تحت جراحی کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت فوقانی یا تحتانی قرار گرفتند. پیامدهای اصلی مورد سنجش شامل فشار داخل چشمی (IOP) و عوارض بودند. سایر پیامدهای مورد بررسی شامل بهترین دید اصلاح‌شده (BCVA) نهایی، تعداد داروهای مصرفی و میزان موفقیت (حداقل 30 درصد کاهش IOP و IOP بین 22-5 میلی‌متر جیوه با یا بدون داروی ضد گلوکومی) بودند. معیارهای شکست درمان شامل خارج کردن ایمپلنت، جراحی گلوکوم بعدی، تایزیس (phthisis bulbi) و از دست دادن دید درک نور بودند. یافته‌ها: ایمپلنت دریچه احمد در 58 چشم در موقعیت‌های فوقانی و در 48 چشم در موقعیت‌های تحتانی کار گذاشته شد. شاخص‌های پایه در هر دو گروه مشابه بودند؛ به جز IOP قبل از عمل که در گروه فوقانی بیش‌تر بود (01/0P=). میانگین مدت پی‌گیری در گروه فوقانی 5/8±6/10 ماه و در گروه تحتانی 8/6±6/10 ماه بود (477/0P=). میانگین BCVA دو گروه در تمام معاینات بعد از عمل مشابه بود. بعد از یک سال، کاهش معنی‌دار (001/0P<) و مشابه (725/0P=) در IOP در هر دو گروه به دست آمد (2/27±0/47 درصد در گروه فوقانی و 5/24±0/43 درصد در گروه تحتانی). متوسط تعداد داروهای ضدگلوکومی در پایان سال اول در گروه فوقانی 2/1±3/1 و در گروه تحتانی 8/0±9/1 بود (256/0P=). میزان موفقیت بین گروه‌ها یکسان بود: 27 چشم (8/81 درصد) در گروه فوقانی در برابر 20 چشم (2/95 درصد) در گروه تحتانی (227/0P=). میزان بروز عوارض (مانند اکسپوژر ایمپلنت که نیاز به خارج کردن داشته باشد، نمای ظاهری نامناسب و اندوفتالمیت)، به طور کلی در گروه تحتانی بیش‌تر بود (25 درصد در مقابل 2/5 درصد، 004/0P=). نتیجه‌گیری: تاثیر کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در موقعیت فوقانی و تحتانی، از نظر کاهش IOP، کاهش تعداد داروهای گلوکومی و حفظ دید، مشابه است ولی میزان عوارض در موقعیت‌های تحتانی بیش‌تر است. بنابراین بهتر است در صورت فقدان منعی برای کارگذاری ایمپلنت دریچه احمد در کوآدران‌های فوقانی، از کارگذاری آن در کوآدران‌های تحتانی اجتناب گردد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 14، شماره 2: 149-140.