کاربرد روش شیب پخش در غشاء نازک (DGT) در پیش‌بینی روی و مس قابل دسترس گیاه در خاک و مقایسه آن با روش DTPA

روش­های مختلفی برای ارزیابی زیست فراهمی عناصر غذایی کم مصرف در خاک ارائه شده است. یکی از تکنیک­های جدید در این مورد روش شیب پخش در غشاء نازک (Diffusion Gradient in Thin Films) است. این روش بر پایه انتقال یون­ها یا عناصر به صورت پخشیدگی از لایه پخش و جذب آن­ها در لایه جاذب عمل می­کند. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی عملکرد DGT در خاک یا مقایسه آن با روش DTPA در اندازه­گیری زیست فراهمی روی و مس برای گیاه ذرت بود. برای این منظور، DGT در 10 خاک با خصوصیات مختلف که دارای رطوبت اشباع بودند به مدت 24 ساعت قرار داده شد. همچنین کشت ذرت به صورت گلدانی در این خاک­ها انجام گرفت و در نهایت مقدار عناصر جذب شده توسط گیاه با مقدار روی و مس اندازه­گیری شده توسط روش­های DGT و DTPA مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تغییرات Zn و Cu درگیاه و غلظت این عناصر در خاک و  مقدار اندازه­گیری شده توسط DGT رابطه خطی وجود داشت. Zn اندازه­گیری شده با روش DGT (CEDGT) نسبت به روش DTPA، همبستگی بالاتری با جذب Zn در گیاه داشت (r2=0.8 برای DTPA، r2=0.82 برای CE) و نشان داد که در 10 خاک مختلف، CEبیان کننده 82% تغییرات مربوط به جذب Zn توسط گیاه است. همچنین، رابطه بین Cu اندازه­گیری شده توسط DTPA و جذب آن توسط ذرت دارای ضریب تبیین 75/0 بود در حالیکه Cu اندازه­گیری شده با روش DGT (CEDGT) دارای r2=0.78 بود. نتایج این تحقیق نشان داد که برای پیش­بینی جذب عناصر فوق در برگ­های گیاه ذرت،روش DGT در مقایسه با روش DTPA نسبتاً دقیقتر بود.