چالش‌های فرارو در شخصیت‌پردازی شخصیت‌های معصومین در فیلمنامه با الگوی ارسطویی

این مطالعه پیرامون این پرسش محوری انجام‎شده‎است که اگر قرار باشد فیلمنامه‌ای با محوریت «شخصیت‌های مقدس معصومین مانند پیامبر و امامان» نگارش شود، آن فیلمنامه باید از چه الگوی تکنیکی و فرمی تبعیت کند. الگوهای طراحی فیلمنامه‌های سینمای کلاسیک عموماً بر الگوی ارسطویی استوار است که با توجه به مبانی فلسفی و خاستگاه‎های فرهنگیِ چنین الگوهایی، نمی‌تواند قالب ایده‎آلی برای طرح شخصیت‌های قدسی مانند معصومین قرارگیرد، زیرا اولاً، شخصیت‌های معصوم را نمی‌توان نشان‎داد؛ دوم این‌که شخصیت آنان ایستا و پایدار است که در تعارض با شخصیت‌پردازی در فیلمنامه‌نویسی است که شخصیت‎ها عموماً ناپایدار و دایم در حال تحوّل‎اند. با توجه به ابعاد عدیدۀ ساختار در فیلمنامه (مانند پیرنگ، ماجرا، شخصیت‌پردازی‌، دیالوگ‌نویسی و...)، این مطالعه فقط بر بُعد «شخصیت‌پردازی» در فیلمنامه متمرکز شده که از طریق احصای مختصات تکنیکی و مقتضیات شخصیت‎پردازی در فیلمنامه، کارآمدی آن‌ها را در طرح شخصیت حضرات معصومین مورد ارزیابی قرارمی‌دهد. فرضیۀ این مقاله این است که قابلیت‌های تکنیکی فیلمنامه‌ها با الگوهای ارسطویی، عموماً، مناسب طرح شخصیت‌های زمینی‌اند و باید در ویژگی‎های ساختاری این الگوها از ‌جمله اصل «شخصیت‎پردازی» تصرف کرد و قابلیت‎های نوینی را در ساختار فیلمنامه تعریف کرد، والّا شخصیت آنان از مراتب قدسیت به مراتب زمینی فروکاهیده خواهد‎شد.