پیش بینی ناگویی خلقی در نوجوانان بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش به والدین

مقدمه: پژوهش‌ها دریافته‌اند که بین ناگویی خلقی و طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها از جمله اختلالات خلقی، اختلالات خوردن، سوءمصرف مواد، بیماری‌های قلبی‌عروقی، بیماری دیابت، آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده، سرطان، بیماری‌های تنفسی و دردهای مزمن، همبستگی مثبت وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر پیش‌بینی ناگویی خلقی بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش نسبت به پدر و مادر است. روش‌ کار: در این پژوهش همبستگی متعارف در سال 92-1391، نمونه‌ای به حجم 300 نفر (150 دختر و 150 پسر) از دانش‌آموزان دبیرستان‌های شیراز، به روش تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شد. ابزار مورد استفاده جهت جمع‌آوری داده‌ها شامل مقیاس تروماهای اوایل زندگی، مقیاس نگرش نسبت به پدر و مادر، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو بود. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 18 و روش همبستگی متعارف استفاده شد. یافته‌ ها: نتایج این پژوهش بیانگر این است که الگویی از نمرات بالا در دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری توصیف هیجانات با الگویی از نمرات بالا در تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر همبسته هستند (001/0>P). بنابراین، ترکیب دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری در توصیف هیجانات پایین، احتمال وجود تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر را پایین می‌برد. نتیجه‌ گیری: بنا بر نتایج، تروماهای اوایل زندگی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر، قادر به پیش‌بینی دشواری در توصیف و شناسایی هیجانات بوده و واریانس قابل توجهی از شاخص بقا را تبیین می‌کنند.