پایبندی مذهبی، امیدواری و شادکامی: نقش جنسیت و تاهل در دینداری اسلامی

این مطالعه با هدف مقایسه ابعاد پایبندی مذهبی و همچنین شادکامی و امیدواری در مردان و زنان مجرد و متاهل شهر اهواز انجام شد. جامعه مورد پژوهش در این مطالعه کلیه زنان و مردان مجرد و متاهل در اهواز بودند که از بین آنها 200 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. ملاکهای ورود عبارت بودند از سن بین 20 تا 50 سال از هر دو جنس و تحصیلات زیر دیپلم تا دکتری. جهت اندازه­گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه پایبندی مذهبی جان بزرگی، پرسشنامه شادکامی آکسفورد و همچنین پرسشنامه امیدواری میلر استفاده شد. داده­ها به وسیله نرم افزار SPSS-22 و تحلیل واریانس دوراهه مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که جنسیت فقط در متغیر دوسوگرایی مذهبی بین دو گروه مردان و زنان تفاوت ایجاد میکند (05/0> p ,  31/3= (198و1) F). اما تاهل در متغیرهای پایبندی مذهبی (01/0> p و 63/21 = (198و1) F)، عدم پایبندی (01/0> p و 64/5 = (198و1) F)، و دوسوگرایی (01/0> p و 15/13 = (198و1) F)، در بین زنان و مردان تفاوت ایجاد می­کند. همچنین تعامل تاهل و جنسیت نیز در همه متغیرها بجز شادکامی تفاوت ایجاد میکند. بر اساس یافته­ های بدست آمده، مردان متاهل پایبندی مذهبی بیشتری دارند و زنان مجرد درگیر دوسوگرایی مذهبی بیشتری میشوند. در عین حال امیدواری با توجه به مذهب، در بین افراد متاهل بسیار بیشتر از مجردهاست. طبق این یافته ها، پایبندی به مذهب و دینداری در میزان امید به زندگی تفاوت ایجاد میکند، اما در شادکامی تاثیر معنی داری ایجاد نمی­ نماید.