وضعیت ارائه بازخورد به فراگیر درآموزش بالینی و عوامل مرتبط با آن از دیدگاه مربیان و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، سال 89-88

چکیده زمینه و هدف: ارائه بازخورد موثر به فراگیر در حین آموزش بالینی، یکی از شاخص‌های تدریس اثربخش است. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که گاه این مرحله مهم در تدریس بالینی نادیده گرفته می‌شود. در پژوهش حاضر وضعیت ارائه بازخورد از سوی مربی به دانشجو در حین آموزش بالینی بررسی شده است. مواد و روش کار: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات مربوط به 148 دانشجو و 26 مربی به کمک دو پرسشنامه پژوهشگر ساخته خود ایفا جمع‌آوری شد. پرسشنامه‌ها شامل سؤالات مربوط به اطلاعات فردی، و نیز سؤالاتی در مورد وضعیت ارائه و دریافت بازخورد در حین آموزش بالینی و عوامل مرتبط با آن بود. سپس داده‌های مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS16 و آزمون‌های آماری تی، من ویتنی، ضریب همبستگی اسپیرمن و کروسکال والیس بررسی گردید. یافته‌ها: بین میانگین امتیازات وضعیت بازخورد دو گروه دانشجویان و مربیان اختلاف معنا دار آماری وجود داشت (001/0>P). کلیه مربیان بیان داشتند در آموزش خود، بازخورد عملکرد ارائه کرده‌اند، در حالی که 35/77 % از دانشجویان اظهار کردند بازخورد دریافت نموده‌اند. اکثر دانشجویان و مربیان، ارائه بازخورد را ضروری دانسته و تمایل به دریافت و ارائه بازخورد بیشتر داشتند. همچنین در دو گروه مربیان و دانشجویان، اختلاف معناداری بین امتیاز بازخورد در بعد بازخورد شفاهی و رفتاری وجود داشت. در بین موانع ارائه بازخورد در دو گروه دانشجویان و مربیان، بیشترین اولویت مربوط به "زیاد بودن تعداد دانشجو" و "تنوع و دوگانگی روشهای آموزشی اساتید" بود. نتیجه گیری: وضعیت ارائه بازخورد در آموزش بالینی، از دیدگاه مربیان و دانشجویان یکسان نبود.