همبستگی شاخص‌های استرس اکسایشی با سن در مصدومان شیمیایی ریوی شدید؛ سال‌ها پس از مواجهه با گاز خردل

اهداف: پدیده پیری حاصل تجمع تغییرات مضر گوناگون در سلول‌ها و بافت‌هاست که با بالارفتن سن، خطر ابتلا به بیماری و مرگ را افزایش می‌دهد. تخریب‌های اکسایشی برگشت‌ناپذیر و پیشرونده که توسط "گونه‌های واکنش‌دهنده اکسیژن" ایجاد می‌شوند در فرآیند پیری اثرگذار هستند. این مطالعه با اندازه‌گیری میزان شاخص‌های استرس اکسایشی در مصدومان ریوی شدید به بررسی ارتباط سن با این شاخص‌ها، 15 تا 20سال بعد از مواجهه پرداخت. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی در 289 جانباز شیمیایی دارای ضایعه شدید ریوی و 66 فرد عادی همسان در سال 1387 انجام شد. نمونه‌گیری خون در حالت ناشتا به عمل آمد. محتوای کربونیل و آنتی‌اکسیدان تام سرم به روش الایزا، پراکسیداسیون لیپیدی با روش واکنش تیوباربیتوریک‌اسید و غلظت پراکسید تام نمونه‌های پلاسمایی با روش FOX2 تعیین شد. تفاوت بین گروه‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری Tاستودنت به‌کمک نرم‌افزار SPSS 18 سنجش شد. یافته‌ها: اختلاف معنی‌داری در میزان پروتئین کربونیل و شاخص استرس اکسایشی (نسبت آنتی‌اکسیدان تام به پراکسید تام) بین دو گروه بیمار و کنترل مشاهده نشد، درحالی‌که میزان پراکسید تام گروه بیمار، به‌طور معنی‌داری (001/0>p) کمتر از گروه کنترل بود. هیچ همبستگی معنی‌داری بین سن و شاخص‌های استرس اکسایشی در هر دو گروه مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه‌گیری: به‌منظور حذف و کنترل پاسخ ایجادشده به گاز خردل در بدن مصدومان شیمیایی، آنتی‌اکسیدان تام افزایش و پراکسید تام کاهش می‌یابد و شاخص استرس اکسایشی بدون تغییر باقی می‌ماند.